11,6 km, 3.00 h
Sułów – 1,7 km – Jaz Sułów – 3,8 km – Grodzisko Kaszowo – 1,6 km – Koruszka – 1,9 km – Ostoja – 2,6 km – Milicz
Dojazd – Sułów – komunikacja autobusowa. Milicz – 550 m od szlaku dworzec autobusowy bądź 1,8 km od szlaku Stacja Milicz na linii Wrocław – Oleśnica – Krotoszyn (D7), jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich linii Wrocław – Krotoszyn oraz Kolei Wielkopolskich relacji Milicz – Poznań.
Szlak znajduje się w środkowej części Doliny Baryczy, prowadzi głównie przez lasy, z dłuższym odcinkiem łąkami nad Baryczą. Nawierzchnia – głównie drogi gruntowe, bite i ścieżkami z odcinkami szutrówek i ulic w miejscowościach. Trasa prowadzi z Sułowa z kościołem poewangelickim, pałacem i rynkiem. Dalej idziemy przez Jaz Sułów i brzegiem Baryczy do Grodziska Kaszowo i przysiółka Goruszka. Końcowy odcinek trasy prowadzi przez Milicz z Ostoją konika polskiego do Kościoła Łaski.
Trasa zaczyna się na rynku w Sułowie.
Na środku rynku stoi pomnik Bohaterów Wojska Polskiego, przerobiony z dawnego pomnika poległych w I wojnie światowej oraz stara pompa wodna. W kamienicy nr 9 mieściła się gospoda Goldene Krone (Złota Korona). Dom nr 11 zwany jest Domem Polskim, pochodzi z XVIII/XIX w., posiada podcienie, wsparte na 3 filarach. Prawdopodobnie w drodze do Paryża nocował w nim w 1831 r. Juliusz Słowacki. Obecnie znajduje się tu siedziba Towarzystwa Przyjaciół Sułowa oraz otwarta w 2004 r. Izba Regionalna, z eksponatami z prac wykopaliskowych na cmentarzysku w Miłosławicach. Okazała klasycystyczna kamienica nr 12 to dawny Hotel Kronprinz von Preussen, obecnie pełni funkcję ośrodka kultury.
Z rynku można podejść 150 m ul. Zamkową do barokowego pałacu zbudowanego ok. 1680 r., dla Burghausów, władców tutejszego wolnego państwa stanowego. Pałac przebudowano w XVIII w. w stylu rokokowym. Obecnie obiekt jest własnością prywatną i można go obejrzeć jedynie zza ogrodzenia. Na ul. Zamkowej znajduje się dawny Baronenhaus (nr 4), naprzeciwko stoi folwark z XVIII-wiecznym spichlerzem z muru pruskiego.
Idziemy chwilę ul. Milicką, którą biegnie droga nr 439 Żmigród – Milicz, na skrzyżowaniu z ul. Kolejową stoi budynek dawnego ratusza.
Budynek powstał w 1751 r. jako pograniczna straż królewska, później przekazano go miastu, które w poł. XIX w. zaadoptowało go na ratusz. Po utracie praw miejskich w 1945 r. ratusz zlikwidowano, po remoncie w latach 2011-2012 budynek pełni funkcję banku.
Skręcamy w ul. Kolejową, mijając dawną pocztę z końca XIX w. (nr 8). Po chwili zwarta zabudowa się kończy, docieramy do dawnego młyna i mostu na Młynówce Sułowskiej, zaczynającej się na pobliskim Jazie Sułów.
Skręcamy w ul. Leśną, którą biegnie droga dojazdowa do kompleksu ośrodków wypoczynkowych i domków letniskowych. W miejscu, gdzie droga się rozwidla omijając aleję dębową, znajdował się zamek.
Zamek w Sułowie zbudowali w XIV w. książęta oleśniccy na wyspie, oblanej wodami Baryczy. Rezydował tu starosta, a władcom służył jako zamek myśliwski. Forteca została spalona w 1432 r. przez husytów. Pod koniec XV w. zamek stał się siedzibą rycerzy-rozbójników, najpierw Wawrzyńca Garwolskiego, a od 1488 Koschmiedera. W związku z tym miejscowe rycerstwo i oddział wrocławski pod dowództwem Jana Tarnki zdobył zamek, który w 1500 r. rozebrano. Pozostałości obiektu zostały zniszczone w latach 70. XX w. podczas budowy drogi, zachował się jedynie fragment wału nad Młynówką Sułowską. Lokalizację zamku wyznacza kamienny pomniczek.
Idziemy wzdłuż alei dębowej, po drodze spotykamy tablice ścieżki dydaktycznej wokół Sułowa. Mijamy ośrodek wypoczynkowy MPK Wrocław i dawny ośrodek Pafawag z parkingiem i wiatą. Przecinamy starorzecze Baryczy, koło baru Kacper asfalt przechodzi w szuter. Za ośrodkiem Przystań u Grażyny i kompleksem domków letniskowych docieramy do stawu i Jazu Sułów.
Jaz Sułów zbudowano na Baryczy, od rzeki odchodzi tutaj Młynówka Sułowska, zasilająca w wodę kompleksy Ruda Sułowska, Niezgoda i Radziądz Stawów Milickich. Przy jazie działa mała elektrownia wodna.
Przekraczamy jazem Barycz i wkraczamy drogą gruntową w las. Koło miejsca dawnej rybaczówki skręcamy i idziemy wzdłuż zabagnionego dawnego starorzecza Baryczy i koło potężnego dębu. Na skraju lasu przecinamy kolejne starorzecze i ścieżką obok trzeciego z nich docieramy nad brzeg Baryczy. Idziemy dłuższy odcinek wzdłuż rzeki, która zachowała tu naturalny charakter, w przeciwieństwie do pozostałych odcinków, uregulowanych w XIX w. Za starorzeczem i domkami letniskowymi oddalamy się drogą gruntową od rzeki, przecinamy potok Brzeźnik i docieramy do lasu. Koło wiaty znajduje się dojście do stożkowatego Grodziska Kaszowo.
Gród Kaszowo wzniesiono w 2. poł. X w., posiadał on wieżę i brukowany wjazd, pod grodem znajdowała się osada. Prawdopodobnie był to gród kasztelański, strzegący przeprawy przez Barycz, na trasie z Wrocławia do Gniezna. Gród zniszczono w poł. XI w., możliwe, że podczas wyprawy ks. czeskiego Brzetysława w 1038 r., który podążał do Gniezna. Funkcje Kaszowa przejął później gród w Miliczu.
Przecinamy łąkę i drogą przez leśne wydmy docieramy do szosy Kaszowo – Koruszka. Mijamy budynek dawnego leśnictwa Kaszowo z pocz. XX w. oraz dawną gajówkę i wkraczamy do Koruszki. W przysiółku znajduje się gospodarstwo agroturystyczne Ceglany Dom z hodowlą alpak, a na jego końcu wiata.
Wkraczamy w las, umacnianą betonem drogą szutrową mijamy powstałe pod koniec lat 90. XX w. prywatne stawy Ewa. Skręcamy w drogę leśną, którą docieramy do bitej drogi pożarowej nr 19 i mijamy strzelnicę.
Strzelnica powstała w czasie I wojny światowej na terenie dawnego poligonu kawalerii. Do końca lat 80. XX w. korzystali z niej uczniowie w ramach zajęć z przysposobienia obronnego, w 2018 r. obiekt wyremontowało Nadleśnictwo Milicz.
Docieramy do Ostoi.
Położona wśród stawów Ostoja to gospodarstwo agroturystyczne z domkami letniskowymi, smażalnią ryb i hodowlą konika polskiego (jedną z pięciu w Polsce). Przy wjeździe do obiektu znajduje się leśny parking, rośnie tu okazały dąb.
Idziemy szutrową drogą dojazdową do Ostoi, po czym drogą gruntową wzdłuż osuszonych stawów docieramy do alei dębowej.
Stąd ścieżką osiągamy zabudowania Milicza. Podążamy ul. Kopernika obok SP nr 2 z krytym basenem Milicka Fala. Mijamy osiedle bloków Centrum, ul. Mickiewicza i pl. Korfantego osiągamy Urząd Miasta.
Na pocz. XX w. powstała tu siedziba władz powiatowych, do której w 1945 r. przeniesiono Urząd Miasta ze zniszczonego ratusza.
Ul. Dworcową docieramy do głównej ul. Marsz. Piłsudskiego, którą biegnie droga nr 15 Trzebnica – Krotoszyn. Mijamy dawny Dom Strzelecki, mieszczący obecnie ośrodek kultury i zabytkowy budynek Sądu Rejonowego (dawny urząd pracy).
Za stacją benzynową skręcamy na deptak, mijamy dawny dom parafialny (siedziba superintendenta – po prawej) i szkołę ewangelicką z 1857 r. (po lewej), za którymi stoi kościół św. Andrzeja Boboli (Kościół Łaski).
Kościół Łaski wzniesiono po układzie altransztadzkim z 1707 r. między królem szwedzkim Karolem XII a cesarzem Józefem I. Król wymógł na cesarzu postawienie na Śląsku sześciu kościołów protestanckich. Miały one powstać poza murami miejskimi, stąd odległość od kościoła do rynku. Świątynię wzniesiono w latach 1709-14 jako luterański kościół Św. Krzyża, przy wsparciu właścicieli Milicza – hr. Maltzan. Kościół zaprojektował i zbudował Gottfried Hoffman z Oleśnicy na wzór Kościoła Pokoju w Świdnicy. Wieża miała pierwotnie 59 m, jednak w 1783 r. została skrócona o 10 m, mimo to jest ona najwyższą drewnianą wieżą w Polsce. Świątynię wzniesiono z muru pruskiego (konstrukcja ryglowa wypełniona cegłą). Do 1789 r. w kościele odbywały się nabożeństwa po polsku. W 1945 r. część wyposażenia wnętrza zniszczono, a żyrandol, ambonę i chrzcielnicę przeniesiono do katedry w Poznaniu. Kościół przejęli katolicy i nadali mu wezwanie św. Andrzeja Boboli. We wnętrzu zachowały trzy kondygnacje empor i 33-głosowe organy, zbudowane w 1887 r. przez Wilhelma Sauera z Frankfurtu nad Odrą. Obok stoi plebania z lat 90. XX w., nawiązująca do architektury kościoła.
Tutaj kończy się nasza trasa. Spod Kościoła Łaski można podejść 1,8 km szlakiem czerwonym na stację kolejową lub wrócić 550 m szlakiem niebieskim do Urzędu Miasta, za którym znajduje się dworzec autobusowy.