22,5 km, 5.35 h
Kąty Wrocławskie – 2,6 km – Sośnica – 2,0 km – Sadkówek – 1,5 km – Sadowice – 3,2 km – Małkowice – 1,5 km – Romnów – 1,3 km – Bogdaszowice – 3,2 km – Gałów – 1,1 km – Samotwór – 3,2 km – Jerzmanowo – 2,9 km – Wrocław Leśnica
Dojazd – stacja Kąty Wrocławskie na linii Wrocław – Wałbrzych – Jelenia Góra, stacja Wrocław Leśnica na linii Wrocław – Legnica – Zgorzelec
Trasa przebiega głównie przez teren Parku Krajobrazowego Dolina Bystrzycy, w dużej mierze cennymi nadrzecznymi lasami, częściowo przez łąki i pola. Nawierzchnia – głównie drogi gruntowe i ścieżki z dłuższymi odcinkami asfaltowymi. Trasa nadaje się także dla rowerzystów.
Trasa zaczyna się na stacji Kąty Wrocławskie.
Stacja Kąty Wrocławskie położona jest na linii Wrocław – Jelenia Góra, zbudowanej na odcinku do Świebodzic w 1843 r. przez Kolej Wrocławską – Świdnicko – Świebodzicką, jako drugie połączenie na ziemiach polskich. Pod koniec XIX w. linia otrzymała drugi tor, w 1928 r. odcinek do Jaworzyny Śl. zelektryfikowano. W 1945 r. trakcję elektryczną rozebrały wojska radzieckie, linię ponownie zelektryfikowano w latach 1965-66. W 1908 r. planowano doprowadzić do Kątów Wrocławskich linię kleinbahn ze Środy Śląskiej przez Rakoszyce.
Stacja posiada pięć torów, ruch obsługiwany jest przez nastawnię KW, obok której zachowała się głowica wyprodukowanego w Mannheim żurawia do nawadniania parowozów. Przy stacji zachowała się także wieża ciśnień z poł. XIX w. w rzadkiej konstrukcji prostopadłościanu nakrytego dwuspadowym dachem. Ze stacji biegnie bocznica do zbudowanego w 2007 r. terminalu kontenerowego Schavemaker Invest, wcześniej na tym terenie znajdowała się bocznica Zakładów Przemysłu Ziemniaczanego Kąty. Przed 1945 r. z zachodniej głowicy stacji biegła bocznica do majątku w Kozłowie. Klasycystyczny budynek dworca pochodzi z lat 1867-70, w latach 2020-21 został odremontowany. Ulokowano tu siedziby domu kultury i Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej, przed budynkiem powstał parking.
Idziemy ul. 1 Maja, którą prowadzi ruchliwa szosa nr 346 Środa Śląska – Oława.
Pod nr 71 znajduje się neorenesansowy pałacyk Villa Witt z ok. 1910 r., przed wojną siedziba Śląskiej Szkoły Doradców Budowlanych, po 1945 r. biura POM, obecnie własność prywatna.
Idziemy obok Szkoły Podstawowej nr 1 z pływalnią Delfinek, mijamy dawny dom sierot wojennych z 1893 r. w którym ulokowano Powiatowe Centrum Usług Społecznych i Villę Scholz. Na skrzyżowaniu z szosą nr 347 stoi krzyż, po prawej widać modernistyczną wieżę ciśnień z 1934 r. Mijamy zabytkową pocztę, policję i Villę Sauer, na skrzyżowaniu stoi dawny Zajazd pod Czarnym Orłem (Gasthof zum Schwarzen Adler). Docieramy do starówki, opuszczając główną szosę. Skręcamy w ul. gen. Sikorskiego, którą docieramy do kościoła śś. Piotra i Pawła.
Przed bramą cmentarną stoi figura św. Jana Nepomucena z 1738 r. fundacji kolatora biskupiego Jana Kriegiera.
Kościół śś. Piotra i Pawła wzmiankowano w 1301 r., aczkolwiek w szczycie portalu kruchty widnieje data 1101. Obecna późnogotycka budowla pochodzi z ok. 1500 r., a zakrystia i kruchta z 1520 r. Od 1632 r. przez krótki czas należał do ewangelików. W 1853 r. na wieży powstała neogotycka galeria z krenelażem, zmieniona w 1910 r. na wieżyczki. W końcu XIX w. zbudowano kaplicę Św. Krzyża. Trójnawowy kościół posiada trójbocznie zamknięte prezbiterium i masywną wieżę od zachodu, nakrytą sklepieniem gwiaździstym. Wewnątrz znajduje się ołtarz główny z 1879 r. autorstwa Karola Buhla z obrazem MB przywiezionym z Tłumacza koło Stanisławowa, poza tym barokowe rzeźby z lat 1730-1750 i gotyckie: Maryja z Dzieciątkiem z ok. 1410 r. oraz św. Marcin i św. Jan Chrzciciel z 1470 r.
Przed kościołem stoi kolumna maryjna z 1896 r. Obok zachował się fragment dawnych murów miejskich, dolne partie z XIV w., wyższe z 1587 r. Na cmentarzu znajdują się mogiły żołnierzy polskich, radzieckich oraz ofiar marszu śmierci. Plebania pochodzi z 1838 r. Przy kościele stoi budynek dawnego przytułku z 1866 r., na miejscu starszego z 1613 r. o czym mówi tablica fundacyjna.
Ul. gen. Sikorskiego docieramy na Rynek.
Na środku rynku stoi ratusz. Pierwotny spłonął w 1624 r., zachowała się z niego renesansowa wieża z 1613 r. Obecny powstał w latach 1876-79, ma plan prostokąta z wewnętrznym dziedzińcem ze studnią. Po remoncie w latach 1933-34 usunięto część wystroju elewacji. Obecnie w ratuszu mieści się siedziba UMiG. Od wschodu przylega renesansowa wieża z zegarem, o 36 m wysokości, prostokątna dołem, przechodząca w ośmiobok i zwieńczona barokowym hełmem. W północnej ścianie widać tablice herbowe wrocławskich biskupów: Hansa von Reibnitza (1613), Karola austriackiego i Jana Scultetusa (1604-1613). Na górze znajdują się cztery figury lwów, trzymających tarcze i zegar. Przed ratuszem stoi pomnik 700-lecia założenia miasta.
Kamienice w rynku w większości są neoklasycystyczne z XIX/XX w. Zachowały się również budynki barokowe z XVIII w. (Rynek 35). Pod nr 26 znajduje się kamienica z końca XIX w. z orłem niemieckim i herbem Kątów, mieściło się tu wydawnictwo lokalnej gazety. We wschodniej pierzei stoi apteka z lat 1906-10.
Obok ratusza znajduje się dawny kościół ewangelicki. Pierwszy powstał ok. 1600 r., jednak z nakazu biskupa wrocławskiego szybko go rozebrano. Obecny arkadowy zbudowano wg planów Karla Friedricha Schinkla i projektu G. A. Freya w latach 1834-36, miał nawiązywać do świątyni greckiej. Po 1945 r. mieściło się tu kino, obecnie stanowi siedzibę biblioteki i Regionalnej Izby Pamięci, prowadzonej przez Stowarzyszenie Miłośników Ziemi Kąckiej. Zwiedzić można także parter wieży ratuszowej, mieszczący niegdyś więzienie.
Z Rynku skręcamy w ul. Magistracką, a obok budynku Gminnego Ośrodka Kultury i Sportu w ul. Zwycięstwa.
W miejscu tym stał zamek, wzmiankowany w 1293 r. Wzniesiono go za czasów księcia świdnickiego Bolka I Surowego, strzegł on granic księstwa i przeprawy przez Bystrzycę. Spłonął w czasie wojny 30-letniej w 1624 r. i nie został już odbudowany. Na miejscu dziedzińca w 1851 r. zbudowano browar A. Preussa z parkiem, letnią restauracją i kręgielnią, w którym ulokowano obecnie ośrodek kultury. Za nim można dostrzec zarys murów grodu o wymiarach 60 x 38 m.
Idziemy alejką przez Park Miejski położony na terenie Parku Krajobrazowego Dolina Bystrzycy. Znajdują się w nim liczne tablice informacyjne o treści przyrodniczej, dotyczące okolicznej flory i fauny. Mijamy Stadion Miejski i wkraczamy w las, przecinając kładką Bystrzycę, rzeka prezentuje się stąd wyjątkowo malowniczo.
Opuszczamy las, pokonujemy skarpę na skraju doliny i wkraczamy do Sośnicy. Po lewej znajduje się kościół Podwyższenia Krzyża Św. po prawej kompleks zabudowań folwarcznych, należących do pałacu.
Kościół Podwyższenia Krzyża Św. istniał już w 1244 r., od 1302 r. odbywały się tu odpusty, przyciągające pielgrzymów. Obecna gotycka świątynia pochodzi z końca XIII w. (prezbiterium i mury nawy), w 1487 r. powstały zakrystia i sklepienia nawy, w 1504 r. wieża, a w 1619 r. kruchta południowa. W 1776 r. hr. Marie Josephine von Würz und Burg pod wrażeniem pielgrzymki do Rzymu, ufundowała Kaplicę Świętych Schodów, dostawiono wtedy nową kruchtę. Na murach zewnętrznych znajduje się zespół renesansowych i manierystycznych płyt nagrobnych: Henryka von Schindel (zm. 1584) z rodziną, Franciszka von Waldau (zm. 1616) z żoną, dzieci z rodziny von Prockendorf (1616-21), Henryka von Kreckwitz (zm. 1581), Hansa von Falckenhain (zm. 1587) z żoną i tablica Ludwika Scholtza z 1918 r., poległego w I wojnie światowej.
Kościół nakryty jest sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Wewnątrz znajduje się barokowe wyposażenie z ołtarzem głównym z 1714 roku. Można tu zobaczyć 2 epitafia i 11 płyt nagrobnych, a w nawie głównej tablicę fundacyjną Hansa von Prockendorf z 1487 r. oraz podobną w fasadzie wieży. Kaplica Świętych Schodów zawiera kopię rzymskich Scala Sancta z bazyliki św. Jana na Lateranie, którymi prowadzono Jezusa przed oblicze Piłata. Wg tradycji przez 28 marmurowych stopni należy poruszać się tylko na kolanach. Kryją one relikwie (część gwoździa z Krzyża Chrystusa i prawej ręki św. Anny, włókno z chusty św. Weroniki). Kaplica ozdobiona jest iluzjonistycznymi malowidłami Johanna Heinricha Kynasta.
Na cmentarzu stoi późnobarokowa kaplica grobowa z 1783 r., ufundowana przez Gottloba Albrechta von Saurmę dla żony. Nad bramą boczną widać figurę św. Jana Nepomucena. Obok znajduje się budynek dawnej szkoły katolickiej (nr 15) z lat 1886-89.
Spod kościoła można podejść 100 m w prawo do pałacu (wjazd od głównej szosy).
Pałac zbudowany ok. 1637 r. dla Gottharda von Prockendorfa spłonął w 1751 roku. Obecna budowla powstała przed 1810 r. dla Johanna Franza von Roye, w 1857 r. dodano ryzalit, a całość przebudował ok. 1890 r. w stylu neobarokowym Friedrich von Walkhoff. Obok stoi folwark z lat 1875-80, w którym niegdyś znajdowały się browar i założona przez von Walkhoffa, krótko funkcjonująca cukrownia.
Mijamy gospodę (nr 15a) z 1909 r., obecnie pełniącą funkcję plebanii, i dom nr 25 z 1777 r., przebudowany w poł. XIX w. Docieramy do szosy nr 347 Kąty Wrocławskie – Wrocław. Na skraju wsi skręcamy w ul. Parkową, drogę gruntową, biegnącą koło cmentarza opuszczamy Sośnicę.
Wkraczamy w lasy w dolinie Bystrzycy, idziemy dłuższy czas groblą przez podmokły teren, pełen oczek wodnych i rozlewisk. Wokół rośnie stary las dębowy, szczególnie pięknie tutaj wiosną i jesienią. Za niedawno powstałym małym zbiornikiem retencyjnym droga przechodzi w gruntową. Po dłuższej chwili opuszczamy las i podchodzimy lekko ponownie w stronę głównej szosy w przysiółku Sadkówek.
Docieramy do bocznej szosy, biegnącej do Sadowic, w głębi po prawej znajduje się folwark. Opuszczamy Sadkówek, skrajem lasu w dolinie Bystrzycy docieramy do przejazdu kolejowego na linii Wrocław – Wałbrzych ze domem dróżnika z pocz. XX w. i zabudowań Sadowic. Idziemy przez wieś ul. Kolejową, na skrzyżowaniu z ul. Rzeczną stoi dawna gospoda i masarnia Oskara Junga (nr 5), a naprzeciwko kapliczka.
Warto podejść 500 m w lewo ul. Rzeczną do okazałego pałacu, położonego malowniczo nad Bystrzycą..
Rezydencja wzmiankowana była w 1574 r., obecny klasycystyczny pałac zbudował po 1798 r. Gottlob Albrecht von Saurma. W latach 1903 i 1914 von Johnstonowie zbudowali dwa neobarokowe skrzydła boczne. Po 1945 r. w obiekcie mieścił się Zakład Poprawczy, w 2023 r. został przekazany Centralnemu Ośrodkowi Szkolenia Służby Więziennej. Zwrócona w stronę folwarku fasada zawiera kolumnowy portyk i herby właścicieli. Znajdował się tu napełniany wodą z Bystrzycy podgrzewany basen. Obok pałacu ulokowano folwark z XIX/XX w. i XIX-wieczny park angielski.
Spod pałacu możemy wrócić do szlaku zielonego drogą szutrową przez folwark i dalej ul. Szkolną.
Idziemy dalej ul. Kolejową, mijając krzyż. Na skrzyżowaniu z ul. Szkolną (nr 7) stoi budynek dawnej szkoły z pocz. XX wieku. Idziemy ul. Nowe Osiedle obok boiska. Na ostrym skręcie biegnącej do Sadkowa i stacji kolejowej szosy obsadzonej aleją świerkowo-lipową, kierujemy się w ul. Parkową.
Skręcając w lewo możemy dotrzeć po 300 m do ruin klasycystycznego mauzoleum Saurmów z 1820 roku.
Obok krzyża z figurą Chrystusa malowaną na blasze kierujemy się drogą bitą, przechodzącą w gruntową, którą opuszczamy Sadowice. Mijamy dawne starorzecze Bystrzycy, której dolina ciągnie się wzdłuż trasy, następnie przez pola docieramy do Małkowic.
Idziemy ul. Polną obok krzyża i docieramy do szosy z Sadkowa (ul. Główna).
Na skrzyżowaniu stoi piaskowcowa figura św. Antoniego Padewskiego trzymającego dzieciątko Jezus z 1735 r., fundacji von Obergów. Nieco dalej w prawo (nr 5) znajduje się dawna gospoda zur Goldenen Krone (pod Złotą Koroną), w której mieści się obecnie świetlica wiejska.
Na skrzyżowaniu z ul. Krótką znajduje się krzyż, postawiony na miejscu pomnika poległych w I wojnie światowej. Docieramy do centrum wsi z kościołem.
Kościół Trójcy Św. wzmiankowano w 1287 r., obecny gotycki pochodzi z pocz. XV wieku. Był nieznacznie przebudowany przez rodzinę von Oberg w latach 1653 i 1723, kiedy podwyższono wieżę, zwieńczając ją barokowym hełmem. Jednonawowa światynia posiada trójbocznie zakończone prezbiterium. Na murach zewnętrznych można zobaczyć epitafium Hansa Ernesta von Clausnitz und Treschen (zm. 1712 r.) i jego żony Heleny, obok stoi zniszczony grobowiec Steuerów. Do kościoła prowadzi renesansowa brama ze śląską attyką w kształcie jaskółczego ogona w zwieńczeniu. Kościół nakryty jest sklepieniem krzyżowo-żebrowym, w prezbiterium zachowały się gotyckie zworniki. Wewnątrz znajduje się barokowe wyposażenie – ołtarz główny z 1680 r. z rzeźbą Ukrzyżowanie z 1730 r., ołtarze boczne MB i św. Józefa oraz organy. Można tu też zobaczyć płytę nagrobną Absaloma Swobsdorfa (zm. 1494), popiersie kanonika Caspera Heinricha von Oberg (zm. 1679), dwa klasycystyczne nagrobki męża i syna Caroline Henrike von Oberg oraz jej epitafium (zm. 1796).
Na północ od kościoła, na skrzyżowaniu z ul. Szkolną stoi wysokiej klasy piaskowcowa figura św. Jana Nepomucena z 1730 r., przedstawionego w stroju jezuickim z krzyżem w rękach, poniżej znajduje się scena zrzucenia świętego z praskiego Mostu Karola do Wełtawy. Ustawiono ją z fundacji von Obergów w pierwszą rocznicę kanonizacji świętego. Za figurą znajduje się dawna szkoła katolicka, obecnie szkoła podstawowa.
Łącznikiem naprzeciwko dawnego browaru (nr 2) docieramy do ul. Klasztornej. Po lewej stronie widać wjazd na dziedziniec folwarczny i do pałacu.
Klasycystyczny pałac wzniósł w poł. XIX w. kupiec Jacob Silberstein, budynek został zmodernizowany w latach 80. XIX wieku. Po 1945 r. przeznaczono go na mieszkania pracowników PGR, obecnie jest opuszczony. W skład zabudowań folwarcznych wchodzą: oficyna, stajnia i wozownia z tego samego okresu.
W głębi po prawej znajduje się dawny klasztor..
Dawny klasztor elżbietanek (St. Georgen Stift) pochodzi z lat 1912-13. Po 1945 r. mieścił się w nim dom dziecka, a obecnie Zakład Pielęgnacyjno-Opiekuńczy Caritas Archidiecezji Wrocławskiej. Bogata dekoracja elewacji składa się z jasnoszarych płycin i ceglanych obramowań okien. Obok stoi oficyna o konstrukcji szkieletowej i drewniana altana.
Opuszczamy Małkowice i przekraczamy Bystrzycę powojennym mostem saperskim Baileya, można stąd obserwować malownicze nadrzeczne łąki. Skręcamy w ścieżkę biegnącą lasem, obok pierwotnej lokalizacji mostu. Idziemy chwilę równolegle do biegu rzeki, mijając liczne starorzecza. Po chwili przecinamy wał przeciwpowodziowy i opuszczamy las, docierając do Romnowa.
Idziemy przez park z wiatą, obok rządcówki z 1896 r. z charakterystycznymi ceglanymi pasami, w której ulokowano świetlicę wiejską. Za nią znajduje się folwark z poł. XIX wieku. Skręcamy w ul. Główną i docieramy do bocznej szosy Wrocław – Kąty Wrocławskie. Mijamy krzyż i opuszczamy Romnów, skręcając w szutrową ul. Leśną, która przechodzi w drogę polną wiodącą do skraju lasu.
Docieramy do szosy ze Stoszowa, mijamy wiatę i idziemy lasem wzdłuż Strzegomki. Przekraczamy rzekę drewnianym mostem i osiągamy skraj Bogdaszowic oraz szosę do Skałki.
Warto podejść tu 420 m w lewo do młyna i kościoła.
Idziemy ul. Główną, po lewej widać młyn z pocz. XX w., działający do lat 90. XX w., a dalej XIX-wieczny folwark, znajdujący się za nim pałac został zniszczony w 1945 r. Przed nami kościół.
Gotycki kościół św. Michała Archanioła wzmiankowany był w 1335 r. i rozbudowany w końcu XV w., zakrystia i kruchta powstały w XVI w. W czasie reformacji został przejęty przez ewangelików, a po 1654 r. zwrócony katolikom. Świątynia została zbarokizowana w 2 poł. XVIII w. Jednonawowy kościół posiada trójbocznie zakończone prezbiterium, na dachu znajduje się sygnaturka z 1743 r. Całość otacza mur z barokową bramą i kaplicą Chrystusa Ukrzyżowanego z 1. poł. XVIII w. W tylnej ścianie kaplicy znajduje się epitafium, a w jej szczycie figura Michała Archanioła pokonującego szatana. Za kościołem stoi dawna szkoła.
Idziemy chwilę szosą wzdłuż Strzegomki, po czym skręcamy w szutrówkę. Koło potężnego dębu osiągamy las. Idziemy bitą drogą malowniczym lasem nadrzecznym i przekraczamy Karczycki Potok. Docieramy do skraju lasu, mijając zabudowania przysiółka Gałówek. Szutrowo-asfaltową al. Lipową osiągamy skraj wsi Gałów i szosę do Samotworu. Skręcając w lewo w ul. Parkową możemy dotrzeć po 340 m do ruin pałacu i kościoła.
Pierwotny zamek zbudowała w XVI w. rodzina von Seidlitz, został zniszczony w czasie wojny 30-letniej. Pałac odbudowano w XVIII w. na planie zbliżonym do podkowy, w latach 1861-74 powstało skrzydło zachodnie oraz narożne ganki i przybudówki. Elewacja łączy cechy gotyku, baroku i klasycyzmu. Przed wejściem widać most nad suchą fosą, obok stoją dwie oficyny, spichlerz i park. W 1998 r. pałac spłonął, obecnie znajduje się w ruinie. Do folwarku biegła przed 1945 r. bocznica wąskotorowej kolejki ze stacji Wrocław Leśnica do majątku w Zakrzycach.
Kościół Niepokalanego Poczęcia NMP wzmiankowano w 1353 r., obecny gotycki pochodzi z 1509 r., przebudowano go ok. 1609 r. Jednonawowa budowla jest oskarpowana na narożach i nakryta sklepieniem sieciowym, posiada wieżę od zachodu. Na ścianach zachowała się piękna renesansowa dekoracja sgrafittowa. We wnętrzu znajdują się renesansowe i manierystyczne epitafia, jedno z nich upamiętnia Annę Marię von Niebelschietz (ok. 1630 r.), poza tym można zobaczyć barokowe ołtarze i konfesjonał z XVII/XVIII w. Przed kościołem stoi barokowa figura św. Jana Nepomucena.
Opuszczamy Gałów, wracając w granice gminy Kąty Wrocławskie. Idziemy szosą przez polanę i las łęgowy u zbiegu Strzegomki i Bystrzycy. Za potężnym dębem Andrzej przekraczamy obie rzeki i docieramy do Samotworu.
Idziemy ul. Leśną, na nadrzecznej skarpie widać pałac.
Malowniczo położony na wzgórzu nad Bystrzycą klasycystyczny pałac powstał w latach 1776-81 dla Gottloba Albrechta von Saurma wg projektu samego Karla Gottharda Langhansa, autora słynnej Bramy Brandenburskiej w Berlinie. Obiekt przebudował w 1919 r. Erich Grau. Po 1945 r. mieścił siedzibę Rolniczego Zakładu Doświadczalnego Akademii Rolniczej we Wrocławiu, później przeszedł w ręce prywatne. W 2010 r. otwarto tu hotel Pałac Alexandrów, niestety od kilku lat zamknięty. Portal z herbami hr. Karola Maurycego von Zedlitz-Trützchler und Falkenstein pochodzi z ok. 1836 roku. Portyk ogrodowy przebudowany w 1919 r. zawiera herb Gottloba Albrechta von Saurmy. Wewnątrz znajduje się bogata dekoracja stiukowa z ok. 1780 roku. Wokół rozciąga się park krajobrazowy z końca XVIII wieku. Do pałacu prowadzi brama z 1866 r. z tarczą herbową Richthofenów, dziadków Manfreda von Richthofena, słynnego lotnika z I wojny światowej, zwanego czerwonym baronem. Obok stoi folwark z 2. poł. XIX – pocz. XX wieku. Najlepszy widok na pałac rozciąga się z okolic mostu nad Bystrzycą na ul. Leśnej.
Docieramy do bocznej szosy Kąty Wrocławskie – Wrocław (ul. Główna). Opuszczamy nią Samotwór, skrajem nadbystrzyckich łąk i zagajników wkraczamy w granice Wrocławia (ul. Samotworska).
Przekraczamy strugę Ryńka, obok Stajni pod Topolami skręcamy w szutrową ulicę, która przechodzi w drogę gruntową, biegnącą skrajem osiedla Jarnołtów. Opuszczamy tu granicę Parku Krajobrazowego Dolina Bystrzycy. Po prawej widać zabudowania lotniska na Strachowicach.
Docieramy do zabudowy Jerzmanowa, skręcamy w ul. Gałowską i przecinamy główną ul. Jerzmanowską. Idziemy ul. Kośnego przez kolonię domków z ok. 1920 roku. Po chwili wkraczamy na teren działek, przekraczamy Mostem Ratyńskim Bystrzycę, przechodząc pod długim mostem obwodnicy Leśnicy.
Docieramy na skraj Ratynia z ukrytym pod mostem krzyżem i skręcamy w ul. Wojska Polskiego.
Na skrzyżowaniu stoi dawny Etablissement (restauracja z ogrodem) zur Weistritzquelle (u Źródeł Bystrzycy, nr 28) z końca XVIII w., przebudowana ok. 1925 roku.
Opuszczamy Ratyń wśród malowniczych dębów, po chwili osiągamy zabudowania Pustek. Skręcamy w szutrową ul. Równą i ul. Wyboistą, która zdecydowanie zasłużyła na swoją nazwę. Przecinamy dawną bocznicę do Wrocławskich Zakładów Materiałów Ogniotrwałych i przechodzimy tunelem dla pieszych na perony stacji Wrocław Leśnica, gdzie kończy się nasza trasa.
Stacja Wrocław Leśnica powstała na zbudowanej w 1844 r. przez Kolej Dolnośląsko-Marchijską linii Wrocław – Legnica, przedłużonej kilka lat później do Drezna i Berlina. Ok. 1860 r. linia otrzymała drugi tor, zelektryfikowano ją w latach 1984-85 na odcinku do Węglińca. Stacja posiada 3 perony i 6 torów oraz ślepy tor, prowadzący do rampy ładunkowej. Nastawnia dysponująca WL z pocz. XX w. została zamknięta podczas modernizacji stacji w latach 2012-13, jednak niedawno ją odremontowano. Ze stacji biegła bocznica do Wrocławskich Zakładów Materiałów Ogniotrwałych (Mosaikplattenfabrik Deutsch Lissa Villeroy & Boch), rozebrana w 2007 r. Przed 1945 r. zaczynała się tu wąskotorowa kolejka folwarczna do majątku w Zakrzycach, bocznica prowadziła także do elektrowni przy ul. Średzkiej.
Budynek dworca powstał ok. 1860 r. i posiada klasycystyczny charakter. Przebudowano go w 1899 r. i ok. 1935 roku. W latach 1910-11 zbudowano położony najbliżej dworca peron, gdzie docierały pociągi podmiejskie z Wrocławia, 2 lata później powstały wiaty i przejścia podziemne. Budynek dworca został wyremontowany w latach 2010-11, w latach 2012-13 zmodernizowano stację i odnowiono wiaty. Przy przebudowie uszanowano zabytkowy charakter stacji, zachowano nawet dawną czcionkę na tablicach. Obok dworca stoi krasnal Kolejarz Leśnicki z 2013 r. i figura św. Katarzyny Aleksandryjskiej.
