Trasa 28 Oborniki Śląskie – Wilczyn – Mienice – Węgrzynów – Trzebnica

Kategoria: Szlaki Doliny Baryczy i Wzgórz Trzebnickich, Zwiedzaj z KD
Tagi: , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , , ,

Żeby zobaczyć przebieg trasy kliknij ikonkę „zobacz wszystkie warstwy danych”

18,6 km, 5.15 h

Oborniki Śląskie – 2,6 km – Kowalska Góra – 2,0 km – Wilczyn – 4,7 km – Mienice – 3,5 km – Węgrzynów – 5,8 km – Trzebnica

Dojazd – stacja Oborniki Śląskie na linii Wrocław – Rawicz (D3), jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacjach Wrocław Główny/Kłodzko Główne/Międzylesie/Jelcz-Laskowice/Ziębice/Strzelin – Rawicz, Polregio w relacjach Wrocław Główny/Międzylesie/Szklarska Poręba Główna – Poznań Główny, Wrocław Główny – Żmigród/Rawicz/Leszno i Strzelin – Rawicz oraz połączenia dalekobieżne PKP IC.

Stacja Trzebnica na linii Wrocław – Trzebnica (D8), jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacji Wrocław Główny – Trzebnica.

Trasa biegnie przez Wzgórza Trzebnickie. Ze stacji Oborniki Śląskie idziemy przez miasto z licznymi willami, dawnymi sanatoriami, kościołem św. Judy Tadeusza i Antoniego Padewskiego oraz pałacem. Podchodzimy na widokową Kowalską Górę i schodzimy do Wilczyna z kaplicą cmentarną, gorzelnią i pałacowym domem ogrodnika. Podchodzimy przez Lesiste Wzgórza na Płaski Szczyt, by zejść do Mienic z pozostałościami pałacu. Podchodzimy na widokowy Dolnośląski Szczyt i schodzimy do Węgrzynowa, by przez malownicze Sady Trzebnickie i Piekielny Wąwóz zejść do Trzebnicy. W mieście zwiedzamy kościół śś. Piotra i Pawła oraz bazylikę z klasztorem cysterek, by dotrzeć na stację.

Trasa zaczyna się na stacji Oborniki Śląskie (169 m).

Stacja Oborniki Śląskie powstała w 1856 r., kiedy Kolej Górnośląska zbudowała linię Wrocław – Poznań. Ok. 1898 r. zbudowano drugi tor, linię zelektryfikowano w latach 1969-70. Neoklasycystyczny dworzec z elementami neoromańskimi z 1856 r. wyremontowano w latach 2014-15, podczas modernizacji odcinka Wrocław – Rawicz. W dawnej restauracji umieszczono Bibliotekę Publiczną im. J. Iwaszkiewicza, a w jej ogrodzie – Park Dworcowy. W latach 2013-14 przebudowano dwukrawędziowy peron wyspowy, likwidując kładkę dla pieszych nad torami i zastępując ją przejściem podziemnym. Stacja posiada trzy tory główne, tor czwarty zlikwidowano ok 2005 r. Dwa boczne tory ładunkowe prowadziły do rozebranego w 2011 r. magazynu i placu ładunkowego, za wiaduktem nad ul. Piłsudskiego znajduje się bocznica do bazy PKP Energetyka. Przed dworcem stał szalet, rozebrany ok. 1975 r., w pobliżu znajduje się dawna lodownia. Ruchem kierowała położona po północnej stronie stacji nastawnia dysponująca OS.


Ze stacji idziemy szlakiem żółtym, którym będziemy podążać aż do Trzebnicy. Ul. Dworcową docieramy do ul. Władysława Łokietka. Na budynku nr 8 znajdują się dwie płaskorzeźby, jedna z nich przedstawia Wilhelma Tella. Na głównym skrzyżowaniu przecinamy drogę nr 342 z Wrocławia, kierując się w ul. Trzebnicką koło budynku Urzędu Miasta. Po prawej widać neoklasycystyczny budynek Villi Ida z 1880 r., wchodzący w skład dawnego zespołu szpitalno-sanatoryjnego dra Sprengela. Pod nr 6 w neoklasycystycznej willi z 1890 r. mieściła się po 1945 r. siedziba Miejskiej Rady Narodowej. Dom nr 19 to eklektyczna Villa Frieda z końca XIX w., po wojnie mieściła się w nim porodówka. Willa obok (nr 21) z secesyjnym emblematem nad oknem pochodzi z pocz. XX w., stanowiła siedzibę ośrodka zdrowia. Naprzeciwko znajduje się Park Miejski z pomnikiem „Tu nam się podoba”, wystawionym w 2005 r. z okazji 700-lecia Obornik Śląskich. Kolejne wille pochodzą z 1910 r. (nr 27) i końca XIX w. (nr 22). Mijamy Szkołę Podstawową nr 3 (w jej skład wchodzi dawna plebania ewangelicka) i docieramy do kościoła śś. Judy Tadeusza i Antoniego Padewskiego.

Kościół śś. Tadeusza Judy i Antoniego Padewskiego stoi w pobliżu miejsca starszej budowli, sięgającej średniowiecza. Po 1545 r. drewniany kościół został przejęty przez ewangelików, w 1622 r. wrócił do katolików, którzy rok później wznieśli nową, szachulcową świątynię. W 1656 r. kościół wrócił do protestantów i pełnił funkcję tzw. kościoła ucieczkowego dla ewangelików z sąsiedniego księstwa wrocławskiego, gdzie nie wolno było odprawiać mszy ewangelickich. W latach 1720 -21 kościół został rozbudowany, a między 1773 a 1775 r. dostawiono wieżę. Starą świątynię rozebrano, w pobliżu w latach 1907-08 powstał obecny kościół, wczesnomodernistyczny w formie lecz bryłą nawiązujący do gotyku. Zbudowano go wg projektu Richarda Gazego i Alfreda Böttchera. Po 1945 r. stał opuszczony, od 1962 r. mieścił się w nim magazyn, w 1982 r. stał się świątynią katolicką. Jedyną pozostałością oryginalnego wystroju jest obraz „Opłakiwanie Chrystusa”, z 1908 r. autorstwa Klary von Grapow.


Naprzeciwko kościoła pod nr 28 stoi willa z 1880 r. z ażurową drewnianą snycerką. Obok znajduje się Dom Panien Śląskich, neobarokowa willa z 1901 r. z dachem mansardowym, do 1950 r. przebywały tu siostry boromeuszki z Trzebnicy, opiekujące się chorymi w obornickich sanatoriach. Idziemy dalej ul. Trzebnicką, po prawej mijamy Ośrodek Rehabilitacyjny Słoneczniki, dawny Zakład św. Jadwigi sióstr miłosierdzia z 2. poł. XIX w. i sanatorium pulmonologiczne.

Skręcamy w ul. Podzamcze, której nazwa wzięła się od stojącego przy niej pałacu.

Pałac zbudowany został przez Schaubertów w 1864 r. na miejscu wcześniejszego XVII-wiecznego dworu. Ma kształt neogotyckiej budowli w stylu angielskim, powstał wg projektu Wilhelma Grapowa, projektanta wrocławskiego dworca kolejowego. Po 1945 r. przejęty przez PGR, zatracił cechy stylowe, zachowała się oktagonalna wieża. W 2012 r. obiekt został wyremontowany, obok znajduje się park z folwarkiem.


Skręcamy w ul. Skłodowskiej-Curie, którą biegnie droga nr 340 do Trzebnicy i ponownie w ul. Nowowiejską. Opuszczamy zabudowę miasta, drogą gruntową przecinamy dolinkę Obornickiego Potoku i wkraczamy w las. Za kolejną dolinką – Obornickiego Potoku rozpoczynamy podejście. Opuszczamy las i osiągamy Kowalską (Obornicką) Górę (246 m).

Roztaczają się stąd rozległe widoki na Dolinę Odry, przy dobrych warunkach widać Ślężę i Sudety. Na szczycie znajduje się charakterystyczny kopczyk, sztucznie nadsypany w XIX w. przez ówczesnego właściciela Obornik K. Schauberta, który chciał posiadać najwyższy punkt Wzgórz Trzebnickich. Jednak wyliczenia okazały się błędne i najwyższym szczytem pasma pozostaje Ciemna Góra (258 m). Dawniej ze wzniesienia do Obornik Śląskich prowadził tor saneczkowy a górę nazywano Gneisenau-Berg, na cześć pruskiego feldmarszałka z czasów wojen napoleońskich, Augusta von Gneisenau (1760-1831).

Za miejscem odpoczynku widać pasmo Kozich Czub, a w dolinie po lewej znajdowały się zabudowania kolonii Kummernigk. Schodzimy skrajem lasu do doliny i wkraczamy na otwarty teren. Po przecięciu strugi w prawo odchodzi szlak dojściowy do położonego na szczycie wzniesienia wczesnośredniowiecznego grodziska.

Szutrową ul. Św. Jadwigi docieramy do zabudowań Wilczyna i zarośniętego lasem dawnego cmentarza z kaplicą.

Neoromańska kaplica cmentarna pochodzi z 1868 r., w krypcie znajduje się zniszczona płyta nagrobna Lauterbachów. Wokół rozciąga się dawny cmentarz ewangelicki, założony w 1. poł. XIX w., otoczony murem z ok. 1890 r. Na terenie cmentarza stał drewniany kościół zbudowany ok. 1474 r., przejęty w 1525 r. przez protestantów, którzy stanowili przytłaczającą większość mieszkańców wsi. Po wojnie 30-letniej służył jako tzw. kościół ucieczkowy dla okolicznych terenów, w związku z tym w 1695 r. zbudowano tu większą, również drewnianą świątynię, zniszczoną w 1945 r.

Przecinamy drogę nr 340 Oborniki Śląskie – Trzebnica.

Po lewej widoczny kompleks folwarczny z 2. poł. XIX w. – pocz. XX w. z gorzelnią z końca XVII w., przebudowaną ok. 1880 r. i budynkiem pomocniczym z ok. 1920 r. W budynku dawnej gorzelni mieści się hotel Wilczy Gród. W głębi po prawej stoi pomnik 2. Armii WP, której sztab stacjonował tu w 1945 r.

Ul. Stawową przecinamy Lubnówkę (155 m), ul. Poprzeczną mijamy ceglaną dawną pałacową leśniczówkę z ogrodzeniem fontanny. Koło świetlicy wiejskiej z miejscem odpoczynku i pomnikiem z 2015 r., upamiętniającym wzmiankowanie wsi w 1175 r. skręcamy w ul. Parkową.

Naprzeciwko skrzyżowania stał klasycystyczny pałac wzmiankowany w 1785 r., spalony w 1945 r. i niedługo później rozebrany.

Mijamy staw z dawnym parkiem pałacowym z XVIII-XIX w., aleję lip i kasztanowców oraz wzniesienie Perskie Wzgórze (182 m). Za nim stoi ceglany budynek, dawny dom ogrodnika. Ul. Klonową, biegnącą skrajem nowego osiedla podchodzimy pod las, widać stąd Wilczyn na tle Kowalskiej Góry.

Koło miejsca odpoczynku skręcamy w drogę gruntową, wkraczając w Wilczyńskie Lasy porastające pasmo Lesistych Wzgórz. Wyraźnym podejściem osiągamy grzbiet, po czym schodzimy na jego zbocze, przecinając rów przeciwczołgowy z czasów 2. wojny światowej. Krótkim ale stromym podejściem osiągamy Płaski Szczyt (213 m), po czym docieramy do szutrowej drogi pożarowej nr 52. Kończy się ona pętlą, za którą opuszczamy las i przekraczamy strugę. Drogą bitą podchodzimy na wzniesienie, wąwozem wkraczamy do Mienic.

Szutrową ul. Czereśniową docieramy do głównej ul. Lipowej (159 m), biegnącej w górę doliny Mieni.

Po lewej widać resztki barokowego pałacu, wzniesionego na pocz. XVIII w., prawdopodobnie przez rodzinę von Koschembar i przebudowanego po 1860 r. Po wojnie folwark przejął PGR, a nie użytkowany pałac uległ zniszczeniu, w 1985 r. zawaliła się środkowa część, obecnie pozostały tylko resztki ścian.

Brukowaną ulicą opuszczamy Mienice. Drogą gruntową podchodzimy na południowy grzbiet Wzgórz Trzebnickich. Skręcamy w prowadzącą grzbietem miedzę, ze wzniesienia po prawej rozpościera się panorama okolicznych wsi i Wrocławia w oddali. Na końcu zagajnika szlak skręca w lewo, schodząc praktycznie na przełaj do Borkowic i za 300 m wraca zarośniętym odcinkiem. Podchodzimy dalej prosto szlakiem dojściowym (żółty trójkąt) na Dolnośląski Szczyt (226 m) z kolejną porcją widoków. Tuż za szczytem w zagajniku wracamy na główny szlak. Podchodzimy pod drugą kulminację Dolnośląskiego Szczytu (235 m), po lewej widać najwyższą we Wzgórzach Trzebnickich Ciemną Górę (258 m).

Drogą bitą obok pomnikowego dębu schodzimy do Węgrzynowa (221 m). Mijamy kapliczkę z 1956 r., przechodzimy przez majdan dawnego folwarku z rządcówką z ok. 1850 r. Opuszczamy wieś, idąc szosą w kierunku Trzebnicy.

Przecinamy kompleks widokowych Sadów Trzebnickich, przeciskając się między wzgórzami, po lewej widać Farną Górę i przekaźnik RTV, po prawej ciągnie się starotorze dawnej kolei wąskotorowej z Wrocławia.

Linia wąskotorowa Kolejki Wrocławsko-Trzebnicko-Prusickiej o rozstawie 750 mm powstała w 1898 r. W Prusicach łączyła się ze zbudowaną w latach 1894-95 linią Żmigrodzko-Milickiej Kolejki Powiatowej ze Żmigrodu do Sulmierzyc, z odgałęzieniem Przedkowice – Prusice. Odcinek Wrocław – Trzebnica Gaj mimo sprzeciwu mieszkańców zamknięto w 1967 r. i rozebrano w 1971 r. Przystanek w Węgrzynowie znajdował się w pobliżu folwarku.

Przechodzimy pod wiaduktem drogi ekspresowej S5 Wrocław – Poznań.

Schodzimy na początek doliny, po czym skręcamy w drogę gruntową, którą wracamy na grzbiet. Z kulminacji rozciąga się panorama położonej w kotlinie między wzgórzami Trzebnicy, za miastem widać ścianę Lasu Bukowego.

Ścieżką schodzimy na wypłaszczenie, gdzie droga przechodzi w gruntową i zagłębia się w Piekielny Wąwóz, wymyty w lessowej glebie przez opady deszczu. Docieramy do zabudowań Trzebnicy, w miejscu dawnej Polskiej Wsi. Ul. Ogrodową mijamy miejsce domu, w którym urodziła się w 1703 r. królowa Francji Maria Leszczyńska, a ul. Kwiatową miejsce dawnego obozu Służby Pracy Rzeszy z lat 30. XX w.

Osiągamy trzebnicką starówkę, której zabudowa została w znacznym stopniu zniszczona w 1945 r. Skręcamy w ul. Żołnierzy Września i ul. Drzymały, ul. Kościelną docieramy do kościoła śś. Piotra i Pawła.

Na miejscu kościoła stała kaplica, ufundowana przez Piotra Włostowica w XII w. W 1155 r. znajdował się tu już romański kościół, w 1. poł. XV w. wzniesiono kolejny, gotycki. W latach 1525-1671 i 1709-1945 znajdował się we władaniu protestantów. W 1853 r. rozebrano stary kościół i wzniesiono nowy, neogotycki, z oryginalnej budowli zachowała się tylko późnogotycka wieża z XV/XVI w., stojąca na jeszcze romańskich fundamentach. Po 1945 r. obiekt niszczał jako magazyn, w 1987 r. przyznano go parafii, wyremontowano i erygowano w 1999 r.

Idziemy dalej ul. Kościelną, której zabudowa została mocno zniszczona w 1945 r., ze starszych budynków zachowały się kamienice: nr 14 z 2. poł. XIX w. (dawna poczta cesarska ze zniszczonym herbem w postaci orła), nr 6 z XVIII w. (apteka) i ceglana nr 2-4.

Docieramy na pl. Piłsudskiego, po lewej znajduje się Urząd Miejski, na terenie dawnego dworca autobusowego urządzono parking. Stoi tu pomnik, upamiętniający koncentrację 2 Armii Wojska Polskiego w 1945 r. Opuszczamy żółty szlak, do stacji będziemy szli szlakiem czerwonym. Skręcamy w ul. Bochenka, naprzeciwko znajduje się bazylika i klasztor cysterek (183 m).

Bazylika św. Jadwigi i św. Bartłomieja tworzy razem z dawnym klasztorem cysterek Sanktuarium św. Jadwigi. Powstała w latach 1208-19 jako trójnawowy, jeden z pierwszych w Polsce kościołów ceglanych w stylu romańskim. W latach 1268-1269 powstała pierwsza w Polsce kaplica w stylu gotyckim, w której umieszczono relikwie św. Jadwigi. Pochowano tu także 22 Piastów śląskich, na czele z Henrykiem Brodatym. W latach 1680-85 doszło do barokowej przebudowy kościoła, powstało barokowe wyposażenie wnętrza, z obrazami Willmanna. W 1690 r. dobudowano północną kruchtę. W latach 1730-60 wyrzeźbiono rokokowe ołtarze (dzieła Mangoldta, Schefflera). W latach 1780-85 zbudowano klasycystyczną wieżę bazyliki, wg projektu Dahna. Na północnej ścianie znajduje się rzeźba św. Bartłomieja z wizerunkiem Chrystusa z 1785 r., nad nią klasycystyczny balkon. W 1810 r. sekularyzowano klasztor, bazylika stała się kościołem parafialnym. W 1903 r. kościół restaurowano, zamontowano zegar na wieży, wrocławscy artyści Schwarzbach i Hans Pölzig zbudowali chór muzyczny. W okresie międzywojennym odkryto i wyeksponowano portale romańskie. Po 1945 r. udostępniono kryptę św. Bartłomieja ukończoną w 1214 r., w zakrystii romańskiej urządzono muzeum z cennymi zbiorami sztuki sakralnej. W barokowej bryle budowli wyróżniają się dwa portale romańskie, będące reliktami pierwotnego kościoła. Pierwszy z lat 1218-1230, z przedstawieniem króla Dawida, grającego na lutni w towarzystwie królowej Betsabe. Drugi sprzed 1250 r. z tympanonem ze sceną adoracji przez anioły NMP z Dzieciątkiem. Wejście prowadzi przez barokowe drzwi z 1720 r., w portalu znajduje się płaskorzeźba św. Jadwigi. Przed bazyliką stoi barokowa kolumna św. Jana Nepomucena z 1738 r.

Wnętrze bazyliki urządzone jest z barokowym przepychem. Nawa główna posiada 19,2 m wysokości, wzdłuż niej znajduje się 19 obrazów M. Willmanna z 1. poł. XVIII w. ze scenami z życia św. Jadwigi. Neobarokowy chór muzyczny z organami z 1903 r. jest autorstwa wrocławskich artystów Schwarzbacha i Hansa Pölziga. W świątyni znajduje się 13 barokowych ołtarzy bocznych oraz ambona z 1745 r. (dzieło Mangoldta). W ołtarzach św. Bartłomieja i św. Krystyny stoją obrazy M. Willmanna. W nawach bocznych zawieszono obrazy Drogi Krzyżowej z poł. XIX w. Przed prezbiterium znajdują się rzeźby śś. Jadwigi i Elżbiety. Rzeźby przed i w ołtarzu głównym są autorstwa F. J. Mangoldta. W centrum znajduje się obraz Wniebowzięcia NMP (autorstwa Filipa van Bentuma, 1747-48), wokół posągi – od lewej: św. Bartłomiej, Jan Chrzciciel, Juda Tadeusz i Jan Ewangelista, a nad nim obraz Trójcy Św. Pośrodku prezbiterium stoi nagrobek ks. Henryka Brodatego i mistrza zakonu kawalerów mieczowych Konrada von Feuchtwangena (1685, dzieło Jakuba Bielawskiego). Po prawej widać gotycki portal z Ukrzyżowaniem (1290). Z pierwotnego wyposażenia zachowały się: późnogotycka rzeźba Matki Boskiej z XV w. oraz późnogotycki obraz ołtarzowy Matki Bożej z Dzieciątkiem.
Kaplica św. Jana Chrzciciela – romańska z barokową kratą (1701), na środku stoi tumba nagrobna św. Jadwigi z epitafium z 1680 r. (dzieło krakowskiego rzeźbiarza Marcina Bielawskiego), święta leżała tu w czasie budowy poświęconej jej kaplicy. Poza tym znajdują się tu dwie chrzcielnice: gotycko-renesansowa z pocz. XVI w. i barokowa z XVIII w. Na ścianach widać malowidła przedstawiające klasztory cysterskie i żywot św. Jadwigi z 1800 r.
Kaplica św. Jadwigi z lat 1267-69 – pierwszy klasycznie gotycki obiekt na ziemiach polskich. Stoi tu grobowiec św. Jadwigi z 1680 r. z alabastrową figurą księżnej z ok. 1750 r. (dzieło Mangoldta). Wokół widać m.in. epitafium ks. legnicko-brzeskiej Karoliny z 1707 r. i dwie furty z orłami piastowskimi. Późnobarokowy ołtarz główny z 1730 r. zawiera obraz św. Jadwigi z 1653 r. Ambona polska (głoszono z niej kazania po polsku) pochodzi z 1685 r., a gotycki krucyfiks z 1410 r. Przy wejściu znajduje się wczesnogotycki portal z Koronacją NMP z 1290 r., a w ołtarzach bocznych obrazy św. Anny i św. Józefa autorstwa F. Schefflera.
Krypta św. Bartłomieja – najstarsza, romańska część bazyliki z 1214 r. Znajduje się tu grobowiec ks. oleśnickiego Konrada II i ekspozycja detali romańskich i gotyckich.

Klasztor cysterek, ufundowany w 1202 r. przez księcia Henryka Brodatego pod wpływem żony Jadwigi, był siedzibą pierwszego w Polsce zakonu żeńskiego. W latach 1432-33 został zniszczony przez najazd husytów, ponownie w 1475 r. przez wojska węgierskie Macieja Korwina. Stary, romański klasztor wyburzono w 1697 r., na jego miejscu powstał nowy, barokowy, projektu Kalkbrennera (1697-1726). W 1810 r. dokonano kasaty klasztoru, urządzono w nim obóz jeniecki dla Rosjan w czasie wojen napoleońskich, lazaret (1813-16) i fabrykę sukienniczą (1817 -57). W 1870 r. część budynku wykupili joannici, w 1889 r. resztę odkupiły boromeuszki, urządzając szpital. Wkrótce joannici oddali swoją część boromeuszkom.

Późnobarokowy budynek ma rozmiary 115 x 88 m i bogato zdobioną fasadę z płytkim ryzalitem i rozbudowaną lukarną. W narożach znajdują się wieże z masywnymi hełmami. Wewnątrz zbudowano refektarze i wirydarze z barokowymi rzeźbami. Wejście obok bazyliki zdobi portal północny z MB z Dzieciątkiem, św. Jadwigą i jej nauczycielką Petrissą. Na balustradach schodów stoją rzeźby śś. Scholastyki i Humbeliny, a na dziedzińcu figura św. Jana Nepomucena i Pieta z 1723 r., przeniesione z mostu na Polskiej Wodzie. W zabytkowym parku rosną cisy, tuje oraz pomniki przyrody – miłorząb i cztery platany. Stoi tu drewniany pawilon z XIX/XX w., fontanna, kapliczka św. Franciszka z barometrami i pomnik Jana Pawła II. W skład zabudowy klasztornej wchodzą budynki z 2. poł. XVIII – XIX w.: Dom Anny, Dom Jadwigi, Dom Henryka, pralnia i stróżówka.

Idziemy ul. ks. Bochenka z budynkami dawnego szpitala z lat 20. XX w. i hotelu Zum Kronprinz, przy wejściu na teren klasztoru. Pod nr 22-24 stoi okazała eklektyczna kamienica z 2. poł. XIX w., z licznymi emblematami i neogotyckimi zdobieniami wieży. W pawilonie Rolnik działało kino, a w budynku poczty mieściła się pierwsza siedziba wojewody dolnośląskiego w 1945 r. Mijamy neobarokową siedzibę Komendy Powiatowej Policji z końca XIX w. i eklektyczny budynek Starostwa Powiatowego z pocz. XX w. (po 1945 r. siedziba PZPR i Urzędu Gminy). Za Starostwem zachował się budynek dawnej stacji wąskotorowej Trzebnica Zdrój. Za rondem idziemy ul. Wrocławską, wzdłuż której biegła linia wąskotorówki do Wrocławia.

Na skwerze urządzono ekspozycję taboru kolejowego i zdjęć z historii linii z lokomotywą Lyd1-221 z 1967 r. produkcji FabLoku, która stacjonowała w Ełku.

W 1886 r. pruskie koleje państwowe zbudowały linię kolejową Wrocław Psie Pole – Trzebnica. Linię zamknięto dla ruchu pasażerskiego w 1991 r., a towarowego w 1999 r. Później docierały tu jedynie okazjonalne pociągi turystyczne i pielgrzymkowe Dolnośląskich Kolei Regionalnych. Dzięki staraniom samorządu województwa dolnośląskiego linię przejęła i wyremontowała Dolnośląska Służba Dróg i Kolei. W 2009 r. przywrócono połączenia pasażerskie, obsługiwane szynobusami Kolei Dolnośląskich. Budynek dworca w stylu włoskiej willi pochodzi z 1886 r. Do 1954 r. działała w nim restauracja, kasy i biura. Po wznowieniu połączeń w 2009 r. Gmina Trzebnica wykonała gruntowną rewitalizację budynku dworca. Przy stacji zachowała się dawna lokomotywownia, obrotnica i magazyn towarowy. Przed dworcem w 2019 r. powstało centrum przesiadkowe, pełniące rolę dworca autobusowego. Obok rosną pomnikowy jawor i lipa.

Dodaj komentarz