Żeby zobaczyć przebieg trasy kliknij ikonkę „zobacz wszystkie warstwy danych”
15,4 km, 5.00 h, suma podejść 680 m
Nowa Ruda – 2,3 km – Włodowice – 3,0 km – Pod Ptasim Szczytem – 6,1 km – Rozdroże pod Słoneczną (Granicznik) – 2,0 km – Świerki – 2,1 km – Świerki Dolne
Dojazd – stacje Nowa Ruda i Świerki Dolne na linii Kłodzko – Wałbrzych (D15). Jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacjach Kłodzko Miasto – Wałbrzych Główny/Miasto i Kudowa-Zdrój – Wrocław Główny/Jelenia Góra.
Trasa prowadzi przez Wzgórza Włodzickie i Góry Suche. Ze stacji w Nowej Rudzie podchodzimy na zbocze Krępca i schodzimy koło wiaduktu kolejowego do Włodowic z kościołem św. Piotra Kanizjusza. Przecinamy grzbiet Rybaka i przez przysiółek Rzędzina podchodzimy na Ptasi Szczyt w Górach Suchych. Granicą polsko-czeską idziemy wzdłuż głównego grzbietu z najwyższą Wysoką. Za pomnikiem bitwy w 1807 r. docieramy do Rozdroża pod Słoneczną i schodzimy przez przysiółek Granicznik do doliny Włodzicy i wsi Świerki z kościołem św. Mikołaja. Podnóżem Włodzickiej Góry schodzimy do stacji Świerki Dolne, u wylotu tuneli pod Świerkową Kopą.
Trasa zaczyna się na stacji Nowa Ruda.
Stacja Nowa Ruda (421 m) położona jest na linii kolejowej Kłodzko – Wałbrzych, zbudowanej w latach 1879-80. Odcinek ten posiada parametry głównej linii i ze względu na przeprowadzenie w trudnym, górskim terenie obfituje w liczne obiekty inżynieryjne (mosty, tunele). Ruch pasażerski zawieszono tu w 2006 r., jednak dzięki inicjatywie Urzędu Marszałkowskiego przywrócono go w 2009 r.
Stację uruchomiono wraz z budową odcinka z Kłodzka w 1879 r., przedłużonego rok później do Wałbrzycha. Powstał wtedy budynek dworca z czerwonego piaskowca, mający cechy architektury przemysłowej, lokomotywownia i mała wieża ciśnień. W latach 1903-05 stację rozbudowano, w celu poszerzenia układu torowego skruszono ścianę skalną naprzeciwko dworca, powstały dwie nastawnie i wiata peronowa. W latach 70. XX w. rozebrano lokomotywownię, nieco później wieżę ciśnień. Nad wyjazdem w kierunku Ścinawki Średniej góruje stalowy most drogowy, z którego roztacza się widok na stację.
Na stacji obieramy szlak niebieski, idziemy drogą gruntową do bitej ul. Kościelnej i przekraczamy tory stalowym wiaduktem z widokiem na stację. Idziemy chwilę drogą gruntową skrajem działek, jesteśmy na zboczach Krępca (645 m) w południowej części Wzgórz Włodzickich. Widać stąd położoną w dolinie Włodzicy Nową Rudę, na tle Gór Sowich i Sokolego Garbu. Wkraczamy w las, podchodząc lekko do skrzyżowania Droga Staromłyńska. Schodzimy wzdłuż torów do dolinki i okazałego wiaduktu kolejowego.
Trzyprzęsłowy wiadukt blachownicowy o wys. 18,6 m i dł. 53,3 m powstał w 1879 r., środkowy filar po uszkodzeniu w 1892 r. został zbudowany na nowo i częściowo zalany betonem.
Przechodzimy pod wiaduktem i schodzimy przez łąki do Włodowic i kościoła św. Piotra Kanizjusza.
Neobarokowy kościół św. Piotra Kanizjusza powstał w 1929 r., przed nim stoi XIX-wieczne Ukrzyżowanie.
Przecinamy Włodzicę i drogę nr 385 Nowa Ruda – Ścinawka Górna (376 m) i idziemy chwilę szosą w kierunku Krajanowa. Skręcamy w boczną drogę do Rzędziny i rozpoczynamy podejście na grzbiet Rybaka w południowej części Wzgórz Włodzickich. Mijamy współczesną kapliczkę z zasadzonym w 2006 r. Dębem Henryk, dalej widać Krępiec w masywie Góry Świętej Anny oraz Nową Rudę na tle Gór Sowich. Osiągamy grzbiet koło kulminacji 480 m i schodzimy przez zabudowania przysiółka Rzędzina, obok współczesnej kapliczki, do doliny Marcowskiego Potoku, gdzie kończy się asfalt. Wkraczamy w Góry Suche, podchodzimy do końca zabudowań i widokową bitą drogą do granicy lasu. Drogą leśną osiągamy skrzyżowanie pod Ptasim Szczytem (509 m) na granicy polsko-czeskiej.
Zmieniamy szlak na zielony, który biegnie ścieżką graniczną, przecinamy dolinę potoku i rozpoczynamy podejście na grzbiet Gór Suchych. Prowadzi ono skrajem łąki, potem przez las do wypłaszczenia i dojścia z lewej doliny. Teraz czeka nas trudny odcinek niewygodną ścieżką, granica nie prowadzi dokładnie grzbietem, lecz wzdłuż niego, zachodnim zboczem. Stromo podchodzimy pod szczyt Włodarza (668 m), schodzimy do dolinki i kolejnym stromym podejściem osiągamy okolice szczytu Wysokiej (750 m). Na siodle za szczytem osiągamy linię grzbietu, z wyrębu widać Kotlinę Broumovską na tle Gór Stołowych i Karkonoszy. Opuszczamy na chwilę granicę, podchodząc lekko pod Głowy (743 m), ze skraju lasu rozciąga się widok na Wzgórza Włodzickie i Góry Sowie. Wracamy do granicy i schodzimy na siodło nad Dworkami (672 m), skąd widać rozproszone zabudowania wsi na tle Włodzickiej Góry i Wielkiej Sowy. Podchodzimy skrajem łąki do granicy lasu i kolejnego widoku na Góry Stołowe i Karkonosze, w dole widać Broumov. Drogą leśną opuszczamy granicę, zdobywając Czarną (723 m) i Słoneczną Kopę.
Krótkim zejściem wracamy do granicy, gdzie znajdują się pozostałości pomnika bitwy, która rozegrała się tu w 15 lutego 1807 r. między wojskami pruskimi i bawarskimi, wchodzącymi w skład koalicji napoleońskiej. Docieramy do Rozdroża pod Słoneczną (666 m), z polany widać pasmo Włodarza w Górach Sowich.
Opuszczamy granicę i szlak zielony, do końca trasy będziemy podążać szlakiem żółtym. Schodzimy przez przysiółek Granicznik z ruinami gospody Zum Bergschlössel (Pod Leśnym Zameczkiem). Drogą bitą i szutrówką schodzimy do doliny, którą docieramy do drogi nr 381 Wałbrzych – Kłodzko.
Osiągamy zabudowania wsi Świerki i skręcamy w boczną ulicę biegnącą koło barokowo-klasycystycznej plebanii z 1791 r. (556 m).
Przekraczamy Włodzicę, mijamy dawną szkołę parafialną z pocz. XIX w. i docieramy do kościoła św. Mikołaja.
Barokowy kościół św. Mikołaja zbudowano w 1748 r. na miejscu kaplicy wzmiankowanej już w 1493 r. Świątynię przebudowano w 1929 r., jej fasada ozdobiona jest figurami św. Kiliana i Fryderyka z ok. 1700 r. Wewnątrz znajduje się barokowe wyposażenie i gotycka figura MB z Dzieciątkiem z 1480 r. Do kościoła prowadzi budynek bramny, obok którego stoi XIX-wieczna figura św. Jana Nepomucena i Ukrzyżowanie. Przy kościele stoi kamienna kolumna z XIX w., zwieńczona wyciętym z blachy Ukrzyżowaniem. Na przykościelnym cmentarzu znajduje się lapidarium starych nagrobków i Kamień Pamięci z 2006 r.
Po chwili opuszczamy Świerki, podchodząc na skraj Wzgórz Włodzickich u podnóża Włodzickiej Góry. Drogą polną schodzimy do zabudowań Świerków Dolnych, biegnącą zakosami ulicą przekraczamy Włodzicę i wracamy do drogi nr 381. Przekraczamy wiaduktem tory u wlotu tuneli pod Świerkową Kopą i docieramy do stacji Świerki Dolne, gdzie kończy się nasza trasa.
Świerki Dolne (509 m) – dawna stacja, obecnie przystanek na linii kolejowej Kłodzko – Wałbrzych, zbudowanej w latach 1879-80. Ta jedna z najpiękniejszych linii kolejowych w Polsce zbudowana została w trudnym górskim terenie i obfituje w liczne wiadukty i tunele. Stacja Świerki Dolne powstała w 1900 r., 5 lat później rozpoczęto przewozy towarowe. Stacja połączona była koleją linową z kamieniołomem na zboczach Włodzickiej Góry, panował tu też spory ruch turystyczny, związany z wieżą widokową na tymże szczycie. W latach 90. XX w. zlikwidowano tory boczne a w 2009 r. rozebrano ostatni budynek dworcowy.
Stacja znajduje się u wlotu tunelów pod Świerkową Kopą (609 km), przecinających wododział między dolinami Włodzicy i Bystrzycy i mających 1168 oraz 1171 m długości, co czyni je drugimi pod względem długości w Polsce (nie licząc tuneli miejskich). Pierwszy tunel powstał wraz z budową linii w 1880 r., drugi wydrążono przy budowie drugiego toru w latach 1910-11 i widnieje na nim inskrypcja z datami oraz nazwiskami urzędników dyrekcji kolei we Wrocławiu, odpowiedzialnych za budowę (Rietzsch, Frewert i Buddenberg).