Żeby zobaczyć przebieg trasy kliknij ikonkę „zobacz wszystkie warstwy danych”
15,2 km, 5 h, 650 m podejść
Srebrna Góra – 1,1 km – Przełęcz Srebrna – 1,1 km – Twierdza Srebrna Góra – 1,2 km – Rozdroże pod Chochołem Małym – 2,5 km – Rozdroże pod Gołębią – 0,9 km – Przełęcz pod Gołębią – 0,7 km – Malinowa – 0,9 km – Przełęcz pod Szeroką – 0,8 km – Szeroka – 1,6 km – Przełęcz Woliborska – 1,3 km – Siodło pod Czeszką – 3,1 km – Bielawa Leśny Dworek
Dojazd – Srebrna Góra – sezonowe autobusy Kolei Dolnośląskich z Bielawy Zachodniej. Stacja Bielawa Zachodnia na linii Wrocław – Świdnica – Bielawa (D16). Jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacjach Bielawa Zachodnia – Wrocław Główny/Legnica/Dzierżoniów Śląski/Kłodzko Główne.
Średnio długa trasa, biegnąca ze Srebrnej Góry z dwoma kościołami i zabytkowymi kamienicami na Przełęcz Srebrną, oddzielającą Góry Sowie od Bardzkich. Dalej idziemy głównym grzbietem Gór Sowich, obok potężnej Twierdzy Srebrnogórskiej i łańcucha fortyfikacji, zdobywamy szczyty Gołębiej, Malinowej i Szerokiej, by przez Przełęcz Woliborską zejść (z możliwością zdobycia widokowej Czeszki) do Leśnego Dworku w Bielawie.
Trasa zaczyna się na przystanku autobusowym na pl. Wypoczynkowym w Srebrnej Górze (451 m), dokąd w letnie weekendy dojeżdża autobus KD ze stacji Bielawa Zachodnia.
Na placu, pełniącym funkcję rynku dawnego miasteczka górniczego ustawiono figurę żołnierza w mundurze z czasów napoleońskich, co stanowi nawiązanie do górującej nad miejscowością twierdzy, obleganej przez Napoleona w 1807 r. Przy placu stoi poewangelicki kościół św. Michała, pierwotnie wzniesiony w latach 1578-92, po zniszczeniu w czasie oblężenia twierdzy przez Francuzów w 1807 r. odbudowany jako klasycystyczny w latach 1816-31. Nieużytkowana po 1945 r. świątynia została zaadaptowana w 1970 r. na hotel, a w latach 2006-07 gmina Stoszowice przebudowała ją na salę teatralno-widowiskową. Za kościołem, przy ul. Letniej stoi dawny pomnik poległych w I wojnie światowej.
Od ulicy odchodzą schody, którymi możemy dostać się do górującego nad miejscowością kościoła śś. Piotra i Pawła. Barokową świątynię wzniesiono w latach 1729-31, po pożarze w czasie oblężenia twierdzy został w latach 1808-18 przebudowany. Wewnątrz znajduje się późnobarokowe i klasycystyczne wyposażenie.
Z pl. Wypoczynkowego podchodzimy żółtym szlakiem (ul. Letnia), który prowadzi główną szosą Ząbkowice Śląskie – Przełęcz Srebrna – Nowa Ruda. Mijamy zabytkowe kamienice, które sięgają historią XVIII w. (portale z datami 1777 i 1779) oraz dom nr 30, w którym zatrzymywał się podczas budowy twierdzy król pruski Fryderyk II Wielki. Przy kolejnej figurze żołnierza napoleońskiego ul. Letnia przechodzi w Zimową, uwagę zwraca dom nr 25 z 1764 r. i okazała neobarokowa kamienica nr 30. Boczną ul. Wąską docieramy do deptaka, którym podchodzimy dość stromo na Małą Przełęcz Srebrną (568 m).
Mała Przełęcz Srebrna oddziela Warowną Górę (660 m) w Górach Sowich, na której wzniesiono Twierdzę Srebrnogórską, od Ostroga (610 m), umownie zaliczanego do Gór Bardzkich, na którym znajduje się pomocniczy Fort Ostróg. Właściwa Przełęcz Srebrna (586 m), oddzielająca Góry Sowie od Bardzkich, znajduje się 1 km dalej. Przez oba obniżenia przechodzi droga z Ząbkowic Śląskich do Nowej Rudy. Na Małej Przełęczy Srebrnej możemy posilić się w barze.
Do szlaku żółtego dołącza biegnący głównym grzbietem Gór Sowich czerwony Główny Szlak Sudecki, którym będziemy podążać na Przełęcz Woliborską. Podchodzimy zamkniętą dla ruchu samochodowego ul. Krętą, wijącą się po zboczach Warownej Góry. Mijamy Villę Hubertus, wzniesioną na pocz. XX w., w latach 1959-2007 znajdowało się tu schronisko PTTK, a obecnie pensjonat z restauracją.
Mijamy Fort Wysoka Skała i docieramy do głównego wejścia do Twierdzy Srebrnogórskiej (661 m), przy którym znajduje się park linowy.
Twierdza Srebrnogórska, uważana za największą górską twierdzę w Europie, została wzniesiona przez króla pruskiego Fryderyka II Wielkiego w latach 1765-77, wg projektu Ludwika Reglera. Prusy, które zajęły Śląsk w latach 1740-42, obawiały się ataku pragnącej odzyskać utraconą prowincję Austrii, stąd decyzja o wzniesienia łańcucha twierdz i umocnień na całym Śląsku. Twierdza Srebrnogórska broniła kluczowego przejścia przez góry i otoczona była łańcuchem fortów pomocniczych, sięgających Chochoła Wielkiego, Ostroga a dalej Masywu Grochowej u wrót Ząbkowic Śląskich i Barda. W 1807 r. twierdza oblegana była przez wojska napoleońskie, jednak nie została zajęta, dzięki podpisaniu pokoju w Tylży, co spowodowało nadanie jej miana Śląskiego Gibraltaru. Przestarzała forteca została zamknięta w 1867 r., później służyła celom turystycznym i jako więzienie. W czasie II wojny światowej w twierdzy znajdował się obóz jeniecki dla polskich oficerów. W latach 60. XX w. obiekt ponownie udostępniono do zwiedzania, po niedawnym remoncie prezentuje się doskonale. Główną częścią twierdzy jest Donżon, otoczony z każdej strony bastionami i dwoma fortami pomocniczymi – Wysoka Skała i Rogowym. Z korony Donżonu roztacza się panorama Gór Sowich, Bardzkich i Złotych, Masywu Grochowej i Wzgórz Niemczańskich z doskonale widocznym ciągiem Srebrna Góra – Budzów – Stoszowice – Ząbkowice Śląskie oraz Masywu Ślęży.
Idziemy ścieżką, biegnącą skrajem twierdzy, mijając Bastion Miejski, Rawelin, Bastion Nowomiejski i Górny, Esplanadę i Fort Rogowy. Docieramy na przełęcz ze Schronem Bramy Polowej i Rozdroże pod Chochołem Małym (647 m). Idziemy szutrową Forteczną Drogą, omijającą Chochoł Mały (680 m) i znajdujący się na nim fort o tej samej nazwie. Z wyrębów roztacza się widok na Góry Bardzkie, Stołowe i Orlickie oraz Wzgórza Włodzickie. Lekkim podejściem omijamy Chochoł Wielki (754 m), na którym znajdują się pozostałości Baterii Tarasowej i Fortu Kleszczowego. Z siodła 725 m widać Masyw Ślęży i Wzgórza Bielawskie. Omijamy kolejną kulminację – Gąsiorek (767 m), obok miejsca dawnego Schroniska Hahnenkoppenbaude, zbudowanego w 1926 r. i zniszczonego po 1945 r., by dotrzeć na Rozdroże pod Gołębią (756 m) ze słupkiem granicznym i wiatą. W miejscu tym do 1945 r. znajdowały się zabudowania Budzowskiej Kolonii, obecnie zwane jest Budzowską Polaną.
Krótkim, ale stromym podejściem drogą leśną podchodzimy na Gołębią (810 m) i schodzimy na Przełęcz pod Gołębią (785 m). Kolejnym podejściem osiągamy rozdroże Pod Malinową (819 m) z kilkoma słupkami granicznymi, należy pamiętać, że grzbietem Gór Sowich biegła granica Śląska i Ziemi Kłodzkiej. Ścieżką osiągamy szczyt Malinowej (839 m) z kolejnym słupkiem granicznym. Schodzimy przez Wysokie Skałki (z wyrębów widać Góry Suche i Karkonosze) na siodło 755 m i przez kulminację 764 m na Przełęcz pod Szeroką (741 m) z wiatą. Drogą leśną zdobywamy Szeroką (826 m), by przez wyrównany grzbiet 803 m zejść na Przełęcz Woliborską (711 m).
Przełęcz Woliborska (711 m) znajduje się w głównym grzbiecie Gór Sowich, oddzielając grzbiet Popielaka (860 m) od masywu Szerokiej (826 m). Od średniowiecza biegł tędy trakt handlowy z Czech i Ziemi Kłodzkiej na Śląsk, obecnie mający postać drogi wojewódzkiej nr 384 Nowa Ruda – Bielawa – Dzierżoniów. W XIX w. istniał tu plac na drodze węglowej z noworudzkich kopalni do zagłębia tekstylnego w Bielawie. W 1932 r. postawiono schronisko Volpersdorfer Plänel-Baude, zniszczone po 1945 r. Obecnie znajduje się tu parking z wiatą.
Przechodzimy szlakiem niebieskim na śląską stronę gór, schodząc szosą na siodło pod Czeszką (625 m).
Można stąd podejść 420 m znakowaną niebieskim trójkątem ścieżką na szczyt Czeszki (742 m). Podejście jest strome ale nagrodą jest widok ze szczytowej polany, obejmujący Masyw Ślęży, Wzgórza Niemczańskie i Bielawskie, Masyw Brzeźnicy i Góry Złote oraz leżące w dole Dzierżoniów, Bielawę, Ostroszowice i Grodziszcze. Polana jest miejscem startów paralotniarzy z klubu w Jodłowniku.
Schodzimy szosą do szutrówki, którą podchodzimy lekko na siodło pod Żołędną (625 m), oddzielające główny grzbiet Gór Sowich od bocznego grzbietu Wiewiórki (684 m). Bitą drogą schodzimy do doliny Rdzawy (518 m), skąd krótkim podejściem osiągamy siodło pod Kuczabą (545 m). Kolejnym zejściem dolinką docieramy do szutrówki na Rozdrożu pod Kocim Grzbietem. Osiągamy dolinę Niedźwiedziego Potoku, obok ujęcia wody o neogotyckich łukach z lat 1926-28 docieramy do Leśnego Dworku (445 m) w Bielawie.
Leśny Dworek to okazała willa w stylu tyrolskim, zbudowana w końcu XIX w. dla Friedricha Dieriga, syna założyciela zakładów włókienniczych (późniejszy Bielbaw) w Bielawie. W otaczającym willę parku rosną pomnikowe drzewa – choina kanadyjska, daglezja i jesion. Przed 1945 r. w okolicy znajdowały się trzy gospody.
Obok Leśnego Dworku usytuowana jest pętla autobusowa, możemy stąd podjechać do stacji Bielawa Zachodnia.