Żeby zobaczyć przebieg trasy kliknij ikonkę „zobacz wszystkie warstwy danych”
27,3 km, 8.50 h, 1150 m podejść
Bielawa Leśny Dworek – 2,0 km – Trzy Buki – 2,3 km – Rozdroże nad Kamionkami – 2,5 km – Śpiewak – 2,9 km – Stara Jodła – 1,5 km – Skrzyżowanie pod Wielką Sową – 1,1 km – Polana Potoczkowa – 2,7 km – Lasocin – 2,8 km – Kamionki Dolne – 2,5 km – Pieszyce Mostek – 3,5 km – Kamieniczki – 1,2 km – Jezioro Bielawskie – 2,3 km – Bielawa Zachodnia
Dojazd – stacja Bielawa Zachodnia na linii Wrocław – Świdnica – Bielawa (D16). Jeżdżą tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacjach Bielawa Zachodnia – Wrocław Główny/Legnica/Dzierżoniów Śląski/Kłodzko Główne.
Długa trasa po północnych zboczach głównego grzbietu Gór Sowich i ich bocznych pasmach, wskazana raczej dla wytrawnych turystów. Z Leśnego Dworku podchodzimy Ciemnym Jarem na Przełęcz Trzy Buki, schodzimy lekko na Rozdroże nad Kamionkami, podchodzimy na grzbiet Śpiewaka, by zejść do Starej Jodły. Następnie stromym podejściem osiągamy Skrzyżowanie pod Wielką Sową, skąd schodzimy na malowniczą Polanę Potoczkową i do Lasocina. Kolejnym podejściem osiągamy grzbiet pod Kotłem, by zejść do Kamionek Dolnych z kościołem Aniołów Stróżów. Trudnym odcinkiem po stromych zboczach pasma Żebraka osiągamy Smoczą Jamę, by zejść do Pieszyc. Wreszcie skrajem gór docieramy do letniskowych Kamieniczek z willami i zabytkowymi parkami. Na końcu możemy się zrelaksować nad rekreacyjnym Jeziorem Bielawskim, by dotrzeć do stacji Bielawa Zachodnia.
Trasę zaczynamy na pętli autobusowej Leśny Dworek (445 m), dokąd można dojechać ze stacji Bielawa Zachodnia.
Leśny Dworek to okazała willa w stylu tyrolskim, zbudowana w końcu XIX w. dla Friedricha Dieriga, syna założyciela zakładów włókienniczych (późniejszy Bielbaw) w Bielawie. W otaczającym willę parku rosną pomnikowe drzewa – choina kanadyjska, daglezja i jesion. Przed 1945 r. w okolicy znajdowały się trzy gospody.
Podchodzimy niebieskim szlakiem, biegnącym szutrówką doliną Bielawicy, obok starego ujęcia wody. Głęboką doliną Ciemny Jar (493 m) między Przekorą (602 m), a Chmieliną osiągamy przełęcz Trzy Buki (628), oddzielającą główne pasmo Gór Sowich od grzbietu Niedźwiadka (675 m) i Chmieliny (664 m). Znajduje się tu wiata, metalowy krzyż i wystawiony w 2010 r. pomnik ks. Jerzego Popiełuszki.
Po chwili docieramy do kolejnej przełęczy (635 m), oddzielającej Korczaka (757 m) i główny grzbiet Gór Sowich od Niedźwiadków (675 m) i bocznego grzbietu Żebraka (715 m), można tu odpocząć na ławkach w cieniu starych buków. Drogą bitą zboczem Korczaka schodzimy do doliny jednego ze źródliskowych cieków Kamionki.
Można tu podejść 75 m w lewo do utworzonego w 2000 r. na skalnym urwisku symbolicznego cmentarza z plakietkami z nazwiskami ludzi związanych z górami.
Docieramy do parkingu i szosy Kamionki – Przełęcz Jugowska (550 m). Podchodzimy szosą obok miejsca dawnej leśniczówki Bärmersgrund na Rozdroże nad Kamionkami (570 m). Kontynuujemy podejście wijącą się na zboczach Koziej Równi (930 m) szosą, mijając kilka parkingów i dolin kolejnych źródliskowych cieków Kamionki. Przy dolince głównego potoku skręcamy w szutrówkę (droga nr 14) docierając na grzbiet Śpiewaka (694 m), bocznego ramienia Wielkiej Sowy (1015 m). Rozpoczynamy lekkie zejście, trawersując zbocza Wielkiej Sowy. Z wyrębu roztacza się widok na Pieszyce, Dzierżoniów oraz Wzgórza Niemczańskie.
Za grzbietem Węglarza przecinamy ostatnią dolinkę źródliskowego cieku Kamionki, docierając po dłuższej chwili do rozdroża Stara Jodła (578 m) z wiatą. Rosła tu okazała jodła, która złamała się w latach 60. XX w. a na jej miejscu posadzono młode drzewko.
Zaczynamy teraz podejście biegnącą po zboczu drogą leśną, docieramy na Rozdroże pod Młyńskiem (688 m), rośnie tu potężny buk, objęty niegdyś ochroną pomnikową. Leśnymi drogami i ścieżkami podchodzimy stromo na kulminację Młyńska (777 m) i Skrzyżowanie pod Wielką Sową (821 m). Zmieniamy tu kolor szlaku na czarny, z wyrębu widać położony na tle Masywu Ślęży i Wzgórz Niemczańskich Dzierżoniów.
Bitą drogą schodzimy na malowniczą Polanę Potoczkową (726 m), położoną na grzbiecie Wrońca (725 m). Na niegdyś wykorzystywanej dla celów pasterstwa polanie, znajdują się obecnie nowe domy letniskowe.
Zmieniamy kolor szlaku na czerwony, schodzimy przez przeciętą pasem lasu polanę z widokiem na Kokot i Wielką Sowę za plecami. Na siodle (665 m) zaczyna się szutrówka, którą schodzimy trawersem zbocza przez wyrąb z widokiem na otoczenie Wielkiej Sowy.
Kontynuujemy już bardziej strome zejście ścieżką i leśną drogą do doliny Sowiego Potoku, docierając do dawnej leśniczówki w Lasocinie, gdzie znajdowała się osada Milmichthal (522 m).
Po chwili osiągamy Rozdroże nad Lasocinem (502 m), skąd rozpoczynamy podejście drogami leśnymi, najpierw łagodne, później strome na siodło (585 m) między Spalonym Lasem (602 m) i Kotłem (617 m). Schodzimy stromo do skraju lasu, wyżej na zboczu znajdowała się XIX-wieczna kopalnia rudy srebra i ołowiu Augusta. Roztacza się stąd widok na kotlinę Kamionek, otoczonych pasmem Żebraka, Kalenicą i Wielką Sową. Drogą bitą przez łąkę schodzimy do kościoła Aniołów Stróżów we wsi letniskowej – Kamionkach (401 m).
Skromny barokowo-klasycystyczny kościół Aniołów Stróżów zbudowano w latach 1792-95 na miejscu starszej świątyni, wzmiankowanej w XIV w., po 1945 r. dobudowano kruchtę. Przed kościołem stoi kamienny krzyż pojednania z rytem noża i rosną okazałe lipy.
Docieramy do szosy, gdzie możemy skrócić drogę i uniknąć trudnego odcinka do Smoczej Jamy, skręcając w lewo w stronę Pieszyc. Idąc szlakiem podchodzimy szosą w górę doliny. Mijamy dawną Przędzalnię Cienkoprzędną i Odpadkową F. Bergera i W. Dittmanna z wieżą ciśnień, w której halach znajduje się teraz małe muzeum regionalne. Naprzeciwko stał kościół ewangelicki z 1912 r., zlikwidowany w 1957 r. Obok dawnego zajazdu zum Waldschloß (Pod Leśnym Zamkiem nr 16) znajduje się rozdroże Pod Smoczą Jamą (417 m).
Czeka nas teraz trudny technicznie i orientacyjnie odcinek stromymi ścieżkami, wskazany bardziej dla wytrawnych turystów. Drogą leśną i ścieżką podchodzimy stromym zboczem pasma Żebraka do wyrobiska dawnej kopalni serpentynitów, w formie groty zwanej Smoczą Jamą (482 m). Kolejnym stromym odcinkiem osiągamy kulminację 505 m, by zejść na skraj lasu (482 m), skąd rozpościera się widok na kotlinę Kamionek, zamkniętą przez grzbiet Zamecznej i Wielką Sowę. Kolejnym stromym podejściem osiągamy 520 m, by równie stromo zejść na skraj lasu (445 m) z kolejnym punktem widokowym. Teraz już łagodniej w dół, ścieżką i drogą leśną docieramy do zabudowań górnej części Pieszyc i ulicą do głównej szosy w dolinie Pieszyckiego Potoku (ul. M. Kopernika).
Mijamy miejsce odpoczynku na małym parkingu, pomnikowy dąb i węzeł szlaków przy przystanku Pieszyce Mostek (366 m), gdzie zmieniamy kolor szlaku na zielony.
Docieramy do skraju gór na linii sudeckiego uskoku brzeżnego, skąd ul. Lipową i boczną drogą osiągamy bitą drogę, biegnącą skrajem masywu Błyszcza i Czyżyka (555 m).Lekkim podejściem skrajem lasu obok zabytkowej willi osiągamy punkt widokowy z szeroką panoramą Pieszyc, Bielawy i Dzierżoniowa z zamykającym horyzont Masywem Ślęży i Wzgórzami Niemczańskimi. Docieramy do wylotu Doliny Wapiennej, krótkim podejściem osiągamy szutrówkę, którą po minięciu Doliny Kamiennej docieramy na skraj dzielnicy Bielawy – Kamieniczek (420 m) obok dawnej restauracji Köppers Etablissement.
Zmieniamy szlak na żółty, schodząc ul. J. Korczaka przez letniskowe osiedle. Mijamy uruchomioną w 2010 r. Szkołę Leśną, dawny Hotel Steinhäuser Hof (obecnie sala balowa Splendor) i malowniczą Villę Luginsland z 1900 r., w której parku rosną dwa pomnikowe buki. Po 1945 r. w willi (podobnie jak w następnych mijanych) znajdowało się prewentorium dla dzieci z chorobami dróg oddechowych, obecnie po remoncie urządzono w niej hotel Villam.
Docieramy do kolejnego kompleksu willi – po lewej znajduje się Villa Dierig (właściciele zakładów włókienniczych, późniejszy Bielbaw) z lat 1901-04, obecnie Hotel Dębowy, w którego parku rośnie pomnikowa sosna czarna.
Po prawej warto zobaczyć willę, zbudowaną przez fabrykanta Heinza Rosenbergera w 1904 r., w której obecnie mieści się Rezydencja Dębowa z restauracją. Obok znajduje się budynek bramny i dawna stajnia, w parku rosną pomnikowe: platan, jodła kalifornijska, buk, dąb i cis. Mijamy starotorze zbudowanej w 1900 r. dawnej Kolei Sowiogórskiej na odcinku Bielawa – Srebrna Góra, gdzie w 1903 r. powstał przystanek Kamieniczki. Skręcamy w ul. Wysoką, gdzie w latach 1944-45 znajdował się żeński obóz pracy Langenbielau II – Steinhäuser.
Docieramy do kompleksu rekreacyjnego nad Jeziorem Bielawskim (342 m) z licznymi barami i restauracjami, pensjonatami Manhattan i Gościniec Sudecki, Basenem Familijnym Wodny Plac Zabaw, kąpieliskiem, przystanią Bielawskiego Klubu Żeglarskiego Wielka Sowa, Szkołą Windsurfingu Rowery & Trikke. Samo jezioro powstało w 1973 r. jako zbiornik technologiczny dla zakładów włókienniczych, po ich likwidacji w latach 90. XX w. przekształcono go na cele rekreacyjne. Przy amfiteatrze wchodzimy na molo, którym warto podejść na wysepkę. Można tu odpocząć, sycąc się widokami miasta w otoczeniu Wzgórz Bielawskich i Gór Sowich. Za wyciągiem do wakeboardu i polem kempingowo-namiotowym wkraczamy na biegnący zaporą deptak z panoramą Pieszyc, Dzierżoniowa i Masywu Ślęży.
Przy pomoście z wieżyczką schodzimy schodkami z zapory, idziemy szutrówką pod wiaduktem dawnej Kolei Sowiogórskiej, po czym ul. A. Asnyka docieramy do stacji Bielawa Zachodnia (315 m).
Stacja Bielawa Zachodnia powstała w 1891 r. po zbudowaniu przez pruskie koleje państwowe linii z Dzierżoniowa. W 1900 r. powstała Kolej Sowiogórska z Dzierżoniowa przez Pieszyce i Bielawę Zachodnią do Srebrnej Góry, przedłużona w latach 1902-03 do Ścinawki Średniej i Radkowa. Stacja obsługiwała obie linie, chociaż formalnie dworzec Kolei Sowiogórskiej stanowił osobny Kleinbahnhof. Do dzisiaj zachował się sporych rozmiarów budynek dworca z 1891 r., który uległ na pocz. XX w. rozbudowie. W 1974 r. zamknięto i potem rozebrano odcinek z Dzierżoniowa przez Pieszyce, podobny los spotkał 3 lata później linię do Srebrnej Góry. Również w 1977 r. zakończono ruch pasażerski na głównej linii z Dzierżoniowa, ruch towarowy do pobliskich zakładów włókienniczych trwał do 2001 r. Dzięki staraniom samorządu Województwa Dolnośląskiego linia została przejęta i wyremontowana, dzięki czemu 15 grudnia 2019 r. przywrócono połączenia pasażerskie do Bielawy. Połączenia obsługiwane są szynobusami Kolei Dolnośląskich w relacjach do Wrocławia, Legnicy, Kłodzka i Dzierżoniowa. W przyszłości planowane jest przedłużenie linii do Jeziora Bielawskiego i Srebrnej Góry.