Żeby zobaczyć przebieg trasy kliknij ikonkę „zobacz wszystkie warstwy danych”
28,2 km, 7 h
Środa Śląska stacja – 3,4 km – Środa Śląska – 3,2 km – Chwalimierz – 3,6 km – Pod Kulinem – 2,5 km – Ciechów – 1,8 km – Ogrodnica – 2,7 km – Proszków – 4,7 km – Kwietno – 3,6 km – Rusko – 2,7 km – Malczyce
Dojazd – stacje Środa Śląska i Malczyce na linii Wrocław – Zgorzelec (D1, D10), kursują tędy pociągi Kolei Dolnośląskich w relacjach Wrocław Główny/Jelcz-Laskowice – Legnica/Węgliniec/Zgorzelec/Lubań Śląski/Lubin/Głogów/Żary/Forst.
Trasa biegnie przez Wysoczyznę Średzką. Ze stacji Środa Śląska idziemy przez miasto z ratuszem i Muzeum Średzkim oraz kościołami Podwyższenia Krzyża Św. i św. Andrzeja do Chwalimierza z kościołem Najświętszego Serca PJ i ruinami okazałego pałacu, dalej przez las z grodziskami do Ciechowa z kościołem MB Wspomożenia Wiernych i pałacem. Następnie idziemy przez Ogrodnicę z dworem, Proszków z pałacem, kościołem św. Anny i dawną stacją, do Kwietna z kościołem Chrystusa Króla i okazałym pałacem. Ostatni etap trasy prowadzi przez Rusko na niegdyś węzłową stację w Malczycach.
Trasa zaczyna się na stacji Środa Śląska.
Stacja Środa Śląska powstała na zbudowanej w 1844 r. przez Kolej Dolnośląsko-Marchijską linii Wrocław – Legnica, przedłużonej kilka lat później do Drezna i Berlina. Ok. 1860 r. linia otrzymała drugi tor, zelektryfikowano ją w latach 1984-85 na odcinku do Węglińca. Stacja położona jest na granicy Środy Śląskiej i wsi Szczepanów, 3,4 km od centrum miasta. W 1926 r. do średzkiego rynku doprowadzono linię Kleinbahn z głównej stacji, wagon motorowy dojeżdżał pod sam ratusz. W 1936 r. przewozy przejęły autobusy. Po wojnie linię uruchomiono w 1949 r., skracając ją do stacji Środa Śląska Miejska. Resztę zamknięto w 1966 r. i dwa lata później rozebrano, likwidując nastawnię wykonawczą ŚŚ2 od strony Malczyc. Stacja Środa Śląska posiada dwa perony i dwa tory przelotowe oraz jeden ślepy, prowadzący na plac ładunkowy. Częściowo zachowały się jeszcze trzy dodatkowe tory boczne na drugiej ładowni. Stację przebudowano w latach 2006-07, zlikwidowano magazyn towarowy (2005), żuraw i wieżę wodną oraz wagę wagonową. Ruchem kierowała nastawnia dysponująca ŚŚ przy przejeździe i wykonawcza ŚŚ1 na wschodniej głowicy stacji, obie z lat międzywojennych. Zamknięto je podczas modernizacji linii w latach 2008-11, w 2011 r. stację zdegradowano do funkcji przystanku z ładownią i posterunkiem odgałęźnym. Budynek dworca z parterowym skrzydłem pochodzi z lat budowy linii, posiada charakter uproszczonego stylu klasycystycznego. W 2014 r. został odremontowany, pełni funkcje mieszkalne. Obok znajdują się dwa domy dla dawnych pracowników kolejowych.
Ze stacji idziemy ul. Stacyjną do głównej ul. Kolejowej. Przekraczamy Średzką Wodę i mijamy zakład. Po prawej stronie ulicy biegła linia kolejowa do Środy Śląskiej Rynek. Wkraczamy w zabudowę miasta, skręcamy w ul. Działkową i ponownie przekraczamy Średzką Wodę. Skręcamy w ul. Sikorskiego, biegnącą przez dawną wieś Popowice, którą wracamy do głównej ul. Kolejowej. Mijamy budynek szpitala miejskiego, zbudowanego w 2. poł. XIX w. przez siostry szarytki św. Elżbiety, rozbudowanego w 1926 r. i pocztę z lat 1886-88. 100 m w prawo na ul. 1 Maja znajduje się hala sportowa z XIX/XX w. Mijamy mury obronne, na miejscu Oratorium im. św. Jana Bosko stał kościół ewangelicki z 1745 r., zniszczony w 1945 r. Docieramy na średzki rynek (pl. Wolności), mający kształt wydłużonego wrzeciona. Prowadzi przez niego szlak zielony, którym będziemy podążać do Malczyc.
Rynek posiada podłużny kształt, świadczący o targowej genezie miasta. Wzdłuż niego stoją zabytkowe kamienice, głównie z XIX w. W 1926 r. na rynek doprowadzono linię Kleinbahn z głównej stacji, wagon motorowy dojeżdżał pod sam ratusz. Po 1945 r. linię skrócono do stacji Środa Śląska Miejska, resztę zamknięto w 1966 r. i dwa lata później rozebrano.
Ratusz pochodzi z 1. poł. XIV w., gruntownie przebudowano go na pocz. XVI w. Stanowi zespół budynków zgrupowanych wokół dziedzińca. Późnogotycki profilowany szczyt z herbem miasta odsłonięto na pocz. XX w. Wieża z XIV w. zwieńczona jest barokowym hełmem. W budynku mieści się Muzeum Regionalne, prezentujące Skarb Średzki, odkryty w 1988 r. w czasie prac budowlanych. Są to monarsze klejnoty ze złotą koroną z orłami, ozdobioną szlachetnymi kamieniami, ukryte w 1348 r. w czasie epidemii dżumy.
Za ratuszem stoi Pomnik Rolanda, wystawiony w setną rocznicę zwycięstwa nad Napoleonem w 1913 r.
Na końcu rynku można podejść 100 w prawo ul. Korwina do kościoła Podwyższenia Krzyża Św.
Kościół Podwyższenia Krzyża Św. wzmiankowano w 1310 r., gotycka budowla jest dziełem franciszkanów, budowanym od 1378 r. do XV w. Świątynia została odbudowana po zniszczeniach w latach 1620-75. W 1810 r. zamieniono ją na magazyn, w 1902 r. rozebrano prezbiterium. W 1933 r. kościół odbudowano z dodaniem modernistycznej wieży. Obok znajduje się dawny klasztor franciszkanów.
Wracamy na zachodni koniec rynku, gdzie stoi kościół św. Andrzeja.
Gotycki kościół św. Andrzeja wzmiankowano w 1233 r., obecny pochodzi z 2. poł. XIII w., a prezbiterium z lat 1378-88. W 1623 r. zniszczono dach i sklepienia, które odbudowano w 1645 r. Całość przebudowano w 1670 r., ok. 1830 r. dostawiono część zachodnią. Wyposażenie wnętrza pochodzi z XVII/XVIII w. Obok znajduje się wolno stojąca gotycka dzwonnica. Na murach można zobaczyć zespół renesansowych epitafiów. Przy kościele od strony Rynku stoi figura św. Jana Nepomucena poświęcona 16 maja 1729 r., prawdopodobnie dłuta świdnickiego rzeźbiarza Tobiasza Stahlmayera.
Za kościołem, na ul. Św. Andrzeja znajduje się neorenesansowy budynek Sądu Rejonowego z XIX/XX w. i dawna plebania, obecnie komisariat policji.
Idziemy ul. Legnicką, schodzimy do doliny Średzkiej Wody i mijamy dworzec autobusowy. W kompleksie hurtowni po prawej znajdowała się stacja Środa Śląska Miejska.
Zachował się dawny budynek stacji (ul. Targowa 9) i ceglana lokomotywownia.
Skręcamy w ul. Mostową, można tu podejść 330 m prosto do kościoła Narodzenia NMP.
Romański kościół Narodzenia NMP pochodzi z lat 1221-32 i stanowi pozostałość po leprozorium (szpitalu dla trędowatych). W latach 1349-1535 należał do benedyktynów. Przebudowano go w XVII w., później służył za magazyn, odbudowany w latach 1964-65. Wewnątrz znajduje się rzeźba MB Średzkiej z winogronami z 2. poł. XIV w. oraz figury św. Jadwigi i św. Andrzeja z 1480 r. Obok stoją dwa krzyże kamienne.
Przecinamy strugę i mijamy folwark w dawnej wsi Bielany. Skręcamy w ul. Wiejską i przechodzimy przez ruchliwą obwodnicę Środy Śląskiej w ciągu drogi nr 94 Wrocław – Prochowice – Legnica. Opuszczamy szosę biegnącą do Ciechowa oraz Kostomłotów i skręcamy w bitą ul. Chwalimierską. Docieramy do końca zabudowy, pochodzimy ścieżką na wzgórze i schodzimy do stacji gazowej. Drogą gruntową wkraczamy w las, w głębi po prawej znajdują się ruiny gorzelni i młyna Voigtsmühle z ok. 1870 r. Z prawej przychodzi szosa ze Środy Śląskiej, którą wkraczamy do Chwalimierza.
Na zarośniętym stoku wzgórza po lewej usytuowany jest dawny cmentarz. Zachowało się na nim nieco zniszczonych nagrobków i mauzoleum rodu von Kramsta z ok. 1885 r. z fragmentem rzeźby psa.
Idziemy przez wieś obok leśnictwa Chwalimierz do kościoła Najświętszego Serca PJ.
Kościół Najświętszego Serca PJ powstał z inicjatywy Emmy von Kramsta ok. 1910 r. jako trójskrzydłowy budynek nazwany jej imieniem. W skład kompleksu wchodziła kaplica, przytułek i plebania.
Naprzeciwko budynku dawnej szkoły z lat międzywojennych skręcamy, przekraczając bramę rozległego kompleksu pałacowego.
Neobarokowa brama powstała w 1882 r., zdobiona jest latarniami, inicjałami Georga von Kramsty i herbem rodowym, nadanym tej przemysłowej świebodzickiej rodzinie w 1841 r. Byli oni właścicielami m.in. tkalni, fabryki krochmalu, kopalni i cynkowni, stąd koło zębate i młoty w herbie.
Można tu podejść 380 m prosto obok rozległego folwarku z domem zarządcy do pomnika poległych w I wojnie światowej. Za pomnikiem skręcamy w prawo i wracamy koło stajni na szlak.
Idziemy bitą drogą przez dawny park o pow. 29 ha, skrajem zabudowań folwarku. Przekraczamy strugę i rozpoczynamy podejście na wzgórze, docierając do neorenesansowego budynku dawnej stadniny pałacowej z ok. 1884 r., wykorzystywanej obecnie jako stadnina Ramides. Szutrowa droga wije się przez park, warto tu skręcić 100 m w prawo do położonych na wzgórzu ruin pałacu.
Neorenesansowy pałac został wzniesiony przez przemysłowca Georga von Kramstę w latach 1884-85 na miejscu warowni sięgającej XIII w. Został zaprojektowany przez Carla Schmidta, znanego również z Belwederu na wrocławskim Wzgórzu Partyzantów i słynął ze swojego przepychu i bogactwa, będącego świadectwem ogromnego majątku świeżo uszlachconej rodziny fabrykantów. Po śmierci Georga w 1901 r. obiekt przejęła jego żona Emma z synem Georgiem. Podobno wnuczka Emmy zginęła spadając ze skarpy i została pochowana w pałacowym mauzoleum z niedoszłym posagiem. Wnuk Emmy został zamordowany w 1944 r. za kontakty w jeńcami z obozu w Ciechowie. Po 1945 r. główny budynek zdewastowano, a w latach 50-60. XX w. rozebrano na cegłę. Do dzisiaj zachowały się ruiny wieży pałacowej z romantycznym krenelażem w zwieńczeniu, taras i glorietta z dawnym punktem widokowym na park na skraju wzgórza.
Wracamy na drogę szutrową, pełniącą funkcję drogi pożarowej nr 33 (Czerwona Droga), obok dawnego domu ogrodnika, zwanego też ptaszarnią w formie romantycznej willi z wieżyczką.
Opuszczamy kompleks pałacowy, idziemy zwartym lasem liściastym, przekraczamy potok Dojca (stał tu młyn Waldmühle z leśniczówką, za potokiem w głębi po prawej znajdowała się bażanciarnia). Wyraźnym podejściem osiągamy skłon Wysoczyzny Średzkiej, sięgającej tu 150 m, w głębi lasu po prawej znajduje się grodzisko z X-XIV w., zwane das Alte Schloss. Docieramy do skraju lasu, ponad polami widać w oddali Ślężę. Krętą drogą osiągamy szczyt wzniesienia, na skrzyżowaniu pod Kulinem skręcamy ostro, zagłębiając się w las. Idziemy dalej szutrową drogą pożarową nr 23, schodząc lekko na płaskowyż, w dolinie w głębi lasu po lewej znajduje się kolejne grodzisko, zwane dla odmiany das Neue Schloss. Po chwili wyraźnym zejściem osiągamy dolinę Średzkiej Wody koło leśnictwa Buczki i przekraczamy rzekę. Opuszczamy las koło oczyszczalni ścieków i podchodzimy granicą fabryki Elektroporcelana i ogródków działkowych w kierunku zabudowy Ciechowa. Skręcamy w ul. Średzką (szosa Kostomłoty – Środa Śląska), w głębi po prawej widać kościół MB Wspomożenia Wiernych.
Na ul. Średzkiej można podejść 400 m w lewo do dawnej cukrowni, naprzeciwko której znajdowały się zakłady ceramiczne. Do kompleksu fabrycznego prowadziła bocznica kolejowa ze stacji Bukówek na linii Malczyce – Strzegom.
Kościół MB Wspomożenia Wiernych wzmiankowany był w 1371 r. i nosił wezwanie św. Krzysztofa. Obecna gotycka budowla powstała w latach 1545-55, kiedy nadano jej dzisiejsze wezwanie. W czasie reformacji świątynię użytkowali protestanci, w 1654 r. wróciła do katolików jako filialna parafii w Kulinie (do 1940 r.). Kościół gruntownie przebudowano na barokowy i powiększono od zachodu w XVIII w. W 1950 r. stał się filią parafii św. Andrzeja w Środzie Śl., w 1971 r. utworzono tu wikariat, a w 1982 r. parafię. W prezbiterium znajduje się sklepienie krzyżowo-żebrowe, a w nawie kolebkowe z lunetami. Wewnątrz można zobaczyć: gotyckie sakramentarium z piaskowca, rzeźby Madonny z Dzieciątkiem i św. Anny Samotrzeciej z XV w., barokowe rzeźby Madonny i św. Jana Nepomucena oraz stacje drogi krzyżowej z XVIII w., klasycystyczną chrzcielnicę z pocz. XIX w. oraz neogotycki ołtarz główny i ołtarze boczne z 2. poł. XIX w.
Warto podejść 350 m ul. Jaworową w lewo do figury św. Jana Nepomucena i pałacu.
Figura św. Jana Nepomucena pochodzi z 1726 r., w 2013 r. została odrestaurowana i ustawiona w obecnym miejscu.
Późnoklasycystyczny pałac zbudowano w 1840 r. i częściowo przebudowano na pocz. XX w. Po wojnie urządzono w nim biura PGR, od 1995 r. stanowi własność prywatną. Obok znajduje się park o pow. 1 ha i duży folwark.
Spod kościoła idziemy ul. Średzką, obok świetlicy wiejskiej (dawny zajazd Kentscha i Deutsches Haus z końca XIX w.), po czym skręcamy w szutrową ul. Ogrodową.
Opuszczamy Ciechów i docieramy na płaskowyż. Przed nami zabudowania położonej w dolince Ogrodnicy, do których schodzimy.
Na skrzyżowaniu obok współczesnej kaplicy mszalnej św. Antoniego można podejść 250 m w prawo do granitowego krzyża kamiennego pod budynkiem nr 5. Jest on zakopany po ramiona i ma wymiary 40 x 75 x 12 cm.
Obok kaplicy skręcamy w ulicę i przekraczamy Szadzicę. Podchodzimy na skłon wzniesienia, na którym stoi dwór.
Neorenesansowy dwór wzniesiono w 1890 r., obok znajdowała się gorzelnia z wysokim kominem.
Na szczycie wzniesienia opuszczamy biegnącą do Środy Śląskiej szosę i skręcamy w drogę polną. Idziemy rolniczym terenem między wzniesieniami Łagody (142 m) i Owsianki (141 m) do widocznych z daleka zabudowań Proszkowa. Na początku wsi skręcamy w brukowaną ulicę, docierając do rozległego kompleksu pałacowego. Wkraczamy na otoczony murem majdan folwarczny, po prawej stoi pałac.
Klasycystyczny pałac zbudowano po 1880 r., posiada on neorenesansową wieżę, za budynkiem znajduje się mały park.
Za folwarkiem, koło skrzyżowania z szosą do Środy Śląskiej stoi kościół św. Anny.
Późnoromański kościół św. Anny wzniesiony został przed 1311 r. Przebudowano go w 1698 r. Kościół posiada półkolistą apsydę, od północy przy prezbiterium dobudowano zakrystię. Na ścianach wewnątrz znajdują się dwie renesansowe płyty nagrobne dzieci rodziny von Sedanitz z 1621 i 1622 r. oraz epitafium piaskowcowe z 1575 r. ze sceną Wniebowstąpienia. Poza tym można tu zobaczyć barokowe obrazy z XVII i XVIII w. Obok kościoła stoi klasycystyczna kaplica i pomnik poległych w I wojnie światowej.
Idziemy asfaltową ulicą do końca zabudowy i dalej drogą bitą do przejazdu na linii kolejowej Malczyce – Strzegom, w oddali po prawej widać dawną stację Proszków Śląski.
Linia Malczyce – Strzegom powstała w 1895 r., chociaż plany doprowadzenia kolei, łączącej zagłębie wałbrzyskie z portem w Malczycach, wzdłuż dawnej Drogi Węglowej sięgają 1816 r. Linię zamknięto dla ruchu pasażerskiego w 1989 r., potem utrzymywano szczątkowy ruch towarowy, ostatecznie zlikwidowany w 2013 r. Od stacji biegła kolejka do cegielni w Kwietnie.
Za przejazdem skręcamy w drogę polną i podchodzimy na zbocze wzgórza Rogala (162 m), wzdłuż naszej trasy biegła kolejka cegielniana. Wkraczamy w las i schodzimy do dolinki, gdzie wracamy na pola. Przecinamy zagajnik, zaraz za nim po prawej znajdowała się niegdyś strzelnica, docieramy do położonego na uboczu folwarku Podewsie, należącego do Kwietna. Stąd idziemy drogą bitą do widocznych z oddali zabudowań wsi. Na początku Kwietna po prawej znajdowała się cegielnia, do której biegła kolejka ze stacji w Proszkowie. Wzgórze Kopka (142 m) za cegielnią nosiło nazwę Galgen-Berg (Szubieniczna), co może świadczyć o tym, że było to miejsce straceń. Ulicą Wspólną docieramy do kościoła Chrystusa Króla.
Kościół Chrystusa Króla wzniesiono prawdopodobnie w XV w., w 1524 r. przeszedł na własność ewangelików. W 1813 r. został spalony przez wojska napoleońskie, odbudowano go w 1820 r. Obecna neoromańska budowla powstała w 1891 r. We wnętrzu znajduje się neogotyckie wyposażenie z XIX/XX w. Na wieży wisi dzwon spiżowy z 1822 r. Na wschodniej ścianie można zobaczyć płytę, upamiętniającą mieszkańców Kwietna, Dębicy, Szymanowa i Wrocisławic poległych w I wojnie światowej. Obok kościoła stoi neogotycka kapliczka MB Częstochowskiej.
Przecinamy drogę nr 345 Malczyce – Strzegom (dawna Droga Węglowa), przed skrzyżowaniem stoi pomnik upamiętniający Sztab II Armii WP i 8 Dywizji Piechoty, który nocował z 5 na 6 kwietnia 1945 r. w pałacu. Idziemy dalej ul. Wspólną, obok rozległego folwarku i docieramy do bramy pałacu.
Zespół pałacowy należał niegdyś do rodziny Scheiblerów, posiadającej fabryki włókiennicze m.in. w Łodzi. Pałac wzniósł Carl Scheibler junior, syn słynnego łódzkiego fabrykanta, który przybył tu za swoją siostrą Emmą, żoną Georga von Kramsta z Chwalimierza. Obiekt powstał w latach 1891-92 w stylu neorenesansu niderlandzkiego. Trzykondygnacyjny budynek założono na planie prostokąta. Przed podjazdem znajdują się schody otoczone rzeźbami sfinksów. Od północy zbudowano wieżę z dachem w formie ostrosłupa. Na zachód od pałacu usypano sztuczne wzgórze z grotą i glorietą. Dalej rozciąga się park krajobrazowy, powstały na podmokłych niegdyś łąkach. W centrum parku znajduje się staw z trzema wyspami. W zachodniej części parku stoi ruina mauzoleum Scheiblerów. Na południowy-wschód od pałacu znajduje się oficyna z wieżą z końca XIX w. Odremontowany pałac stanowi własność prywatną i można go obejrzeć jedynie zza ogrodzenia. Obok znajduje się duży folwark z budynkiem mieszkalnym, posiadającym szczyt z pruskiego muru.
Pod pałacem skręcamy obok ceglanych domów dawnych pracowników folwarku z XIX/XX w. w brukowaną ul. Leśną. Opuszczamy Kwietno, podchodząc drogą polną na wzniesienie.
Schodzimy skrajem dawnego lasu pałacowego i zagłębiamy się w niego całkiem, osiągając zabagnioną dolinkę ze stawem. Opuszczamy las i pochodzimy na szczyt wzniesienia na skraju Wysoczyzny Średzkiej, opadającej wyraźnym progiem do Doliny Odry. Roztacza się stąd panorama położonych w dole Ruska i Malczyc, w oddali po prawej widać Rachów z pałacem. Schodzimy drogą bitą do zabudowań Ruska. Ul. Polną osiągamy ul. Główną, którą biegnie ruchliwa droga nr 94 Wrocław – Prochowice – Legnica. Przecinamy ją zygzakiem, można tu podejść 200 m główną szosą do współczesnego kościoła św. Józefa Rzemieślnika z lat 1999-2000 z wieżą z 2011 r. Naprzeciwko znajdują się pozostałości dawnego kościoła.
Kościół ufundował w 1403 r. Petrus de Schyraw, w 1529 r. przejęli go protestanci. W XVIII w. poddano go przebudowie, został zniszczony w 1945 r. Zachowały się tylko resztki murów, rozebranych w latach 60. XX w. Za ruinami znajduje się dawny cmentarz z resztkami nagrobków i aleją 11 lip drobnolistnych o obwodach 180 – 250 cm.
Idziemy ul. Malczycką, którą biegnie szosa do Malczyc, obok parku z folwarkiem i stawem.
Stał tu niegdyś klasycystyczny dwór z końca XIX w. z neogotycką wieżą, zniszczony w 1945 r. Zachował się park krajobrazowy o powierzchni 7,5 ha z 3 stawami.
Mijamy fermę i teren dawnej cegielni z wyrobiskami. Ze skłonu wzgórza widać kompleks stacji z dwoma wieżami ciśnień w Malczycach. Docieramy do zabudowań miejscowości, idziemy ul. Różaną i skręcamy w ul. 1 Maja, którą biegnie szosa z Wilczkowa i Wrocławia. Przekraczamy przejazd kolejowy na rozjeździe linii do Wrocławia i Strzegomia, ta druga przechodzi nad pierwszą widocznym po prawej wiaduktem, skrajny tor po lewej biegł do portu w Malczycach. Opuszczamy szlak zielony, skręcamy w ul. Dworcową i docieramy na stację Malczyce, gdzie kończy się nasza trasa.
Stacja Malczyce powstała na zbudowanej w 1844 r. przez Kolej Dolnośląsko-Marchijską linii Wrocław – Legnica, przedłużonej kilka lat później do Drezna i Berlina. Ok. 1860 r. linia otrzymała drugi tor, zelektryfikowano ją w latach 1984-85 na odcinku do Węglińca. Pod koniec XIX w. stacja stała się węzłem kolejowym, w 1895 r. powstało odgałęzienie do Strzegomia, w 1898 r. bocznica do portu na Odrze, w 1902 r. linia Kleinbahn do Jawora, wreszcie w 1923 r. linia do Lubiąża, która łączyła się z wybudowanym w 1916 r. odcinkiem do Wołowa. W 1945 r. zniszczono most na Odrze na linii do Lubiąża, obecnie jej fragment funkcjonuje jako bocznica do stacji paliw. W 1975 r. zlikwidowano połączenia pasażerskie na linii do Jawora, ostatecznie rozebrano ją w 2014 r. Pociągi pasażerskie na linii do Strzegomia przetrwały do 1989 r., obecnie linia jest nieczynna. Ze stacji wychodziła także bocznica do cukrowni, fabryki celulozy oraz firmy spedycyjnej Toepffera.
Stacja Malczyce posiada 2 perony i pięć czynnych torów, została przebudowana podczas modernizacji magistrali E30 w latach 2009-12. Ruchem kierowały: nastawnia dysponująca ML z XIX/XX w. koło dworca oraz nastawnie wykonawcze ML1 z lat międzywojennych we wschodniej i ML2 z XIX/XX w. w zachodniej części stacji. Zachowała się opuszczona parowozownia z dwoma wieżami ciśnień z XIX/XX w. Klasycystyczny dworzec z lat budowy linii został wyremontowany w latach 2019-20. Obok znajdował się mały dworzec kolejki do Jawora, mający własną lokomotywownię i wieżę ciśnień, rozebrane ok. 1980 r. W pobliżu dworca stoi kilka kolejowych budynków mieszkalnych, dawny zajazd zur Eisenbahn i baraki obozu pracy przymusowej z czasów II wojny światowej.