Dawna wieś, obecnie część Łazisk Górnych. Założone prawdopodobnie na przełomie XII i XIII wieku. W 1779 r. rozpoczęła w Łaziskach Dolnych pracę kopalnia „Szczęście Henryka” (Heinrichsglück), zapoczątkowując wydobycie węgla kamiennego na terenie dzisiejszego miasta. Działała do 1845 r. W 1884 r. na terenie osady znajdowało się 47 domów mieszkalnych. W 1910 r. w gminie mieszkało 1227 osób, a w obszarze dworskim 6. Podczas plebiscytu w 1921 r. 659 mieszkańców głosowało za Polską, natomiast 59 za Niemcami.
We wrześniu 1939 roku polskie oddziały stawiły w miejscowości silny opór armii niemieckiej. Według niektórych źródeł, po zajęciu wsi żołnierze Wehrmachtu wyciągali z domów wszystkich mężczyzn od 15 roku życia, rozstrzeliwując ich bez sądu na miejscu. Zabili ok 50 osób i spalili 8 zabudowań gospodarczych. Według wspomnień samych mieszkańców opór polskiego wojska był dość krótki (z uwagi na przewagę liczebną armii niemieckiej), a liczba zabitych to 11 osób, głównie byłych powstańców śląskich (gdyby zabijano wszystkich mężczyzn powyżej 15 roku życia, to ofiar byłoby znacznie więcej w przypadku wsi liczącej ponad 1000 mieszkańców; według tych informacji kilkadziesiąt osób zostało rozstrzelanych w całej dzisiejszej gminie Łaziska Górne). Zbrodni miał dokonać Wehrmacht wraz z oddziałami Freikorpsu. 2 września aresztowano wójta Łaziska Dolnych, po którym ślad zaginął.
(za Wikipedią)
Warto zobaczyć:
Współczesny kościół Niepokalanego Serca NMP.
Wieża ciśnień z 1926 roku (zaopatrywana w wodę ze studni głębinowych w Rusinowie – w dolinie Promny).
Bunkier wchodzący w skład Obszaru Warownego „Śląsk”.
Kapliczka przydrożna św. Jana, powstała prawdopodobnie w 1. poł. XIX wieku.
Przez Łaziska Dolne biegnie ścieżka przyrodnicza. Na tzw. „Wierzysku” prowadzi ona przez tereny leśne (buczyna) oraz łąki.
(za Wikipedią)