Grabarka - krzyże Góra na Wysoczyźnie Drohickiej, w południowej części Niziny Północnopodlaskiej. W pobliżu płynie rzeka Moszczona, która 7 km dalej na południe uchodzi do rzeki Bug. Grabarkę otaczają Lasy Nurzeckie dawniej zwane Puszczą Mielnicką. Grabarka jest najważniejszym miejscem kultu religijnego dla wyznawców prawosławia w Polsce, tak jak dla katolików Jasna Góra.
Na szczycie Grabarki znajduje się drewniana cerkiew Przemienienia Pańskiego. Dokładna data powstania cerkwi nie jest znana natomiast pierwsza wzmianka podająca dość dokładny opis świątyni pochodzi już z 1726 r. Cerkiew praktycznie doszczętnie spłonęła po podpaleniu w nocy z 12 na 13 lipca 1990. Świątynię odbudowano dzięki licznym ofiarom i pomocy rządu polskiego.
[slider title=”Historia w skrócie”]Początki świętej Góry sięgają czasu wprowadzenia chrześcijaństwa na tych ziemiach (XII wiek). Rozgłos jednak Grabarka zyskała na początku XVIII wieku. Było to związane z wybuchem epidemii cholery w Siemiatyczach w 1710 roku. Jak głosi tradycja prawosławia, w tym czasie pewnemu staruszkowi zostało objawione, aby ludzie zrobili krzyż i zanieśli go na Grabarkę. Każdy, kto dotarł do Góry, przed którą wzniesiono błagalne modlitwy i obmył twarz wodą ze źródła u jej podnóży, został uratowany. Epidemia ustała. Na pamiątkę tamtego ocalenia miejscowa ludność jako wotum wybudowała na wzgórzu kaplicę. Woda do dziś uchodzi za cudowną i zgodnie ze zwyczajem, po przetarciu twarzy zwilżoną w niej chusteczkę należy zostawić na miejscu, w ten sposób symbolicznie pozbywając się choroby. Pielgrzymi zaś, jak przed wiekami, przynoszą krzyże, z którymi zanim je ustawią na górze, trzykrotnie na kolanach okrążają świątynię. (źródło: Wikipedia)[/slider]
Więcej na temat Grabarki:
Gareria zdjęć: