Wieś w gminie Krzyżanowice, położona na pograniczu Kotliny Raciborskiej i Płaskowyżu Głubczyckiego, przy szosie Racibórz – Chałupki, nad rzeką Psiną, przy jej ujściu do Odry. Założona na przełomie XII i XIII w., wzmiankowana w dokumencie rudzkiego klasztoru z 1283 r. W 1351 r. powstał kościół. W XV w. własność klasztoru dominikanek w Raciborzu, później dobra książęce. W lutym 1493 r. chłopi zostali uwolnieni od poddaństwa przez ks. Jana. W 1541 r. założono stawy hodowlane, z 1664 r. pochodzi wzmianka o istnieniu szkoły. W latach 1754-1848 sześciokrotnie miały miejsce chłopskie zamieszki. W okresie międzywojennym istniała tu szkoła polska i Związek Polaków w Niemczech. Wieś zniszczona prawie w 80% w czasie 2. wojny światowej. Do dzisiaj zachowały się tradycyjne formy folkloru, w tym słynna wielkanocna procesja konna, połączona z wyścigami.
Warto zobaczyć:
Barokowy kościół Wszystkich Świętych z lat 1719-30, jednonawowy. Wewnątrz neobarokowy ołtarz główny ze św. Piotrem i dwa boczne z 2. poł. XIX w. autorstwa Antoniego Scholtza. Rzeźby na ambonie są dziełem Oczka z Mistka. Poza tym znajdują się tu dwie marmurowe kropielnice z 1844 r. i barokowa rzeźba Chrystusa Zmartwychwstałego. Nad bramą wejściową rzeźba św. Jana Nepomucena. Naprzeciwko kościoła klasycystyczna plebania z 1801 r. Przy kościele kaplica św. Anny z ok. 1835 r. z barokowym ołtarzem z XVIII/XIX w., pochodzącym z kościoła klarysek w Opawie, przedstawiającym św. Annę Samotrzecią i 2 anioły.
Klasycystyczna kaplica św. Jana przy ul. Wojnowskiej 1 z 1. poł. XIX w. Trójkątny szczyt z Okiem Opatrzności, zwieńczony jest krzyżem bożogrobowców.
Dawny młyn górny w zachodniej części wsi.
Pomnik poległych w wojnie francusko-pruskiej 1870-71, ufundowany przez Gałdę i Wodarza w 1871 r. Po 1918 r. dodano tablicę z nazwiskami poległych w I wojnie światowej. Po 1945 r. tablice zdemontowano, odnowienia pomniku dokonano w 2003 r.
Spichlerz z 1855 r. przy ul. Pomnikowej 35. Drewniany o konstrukcji zrębowej, obrzucony gliną.
Muzeum Kowalstwa, znajdujące się w kuźni założonej przez Janka Sochę, który przejeżdżał przez Bieńkowice w 1683 r. wraz z armią Jana III Sobieskiego pod Wiedeń. Zakochał on się w miejscowej dziewczynie, osiadł w Bieńkowicach i założył w 1702 r. kuźnię, prowadzoną nadal przez rodzinę Sochów. W 1840 r. powstał obecny, murowany budynek kuźni, który można zwiedzać. Kontakt: Bieńkowice ul. Wojnowska 5, tel. 32 419 65 29, 419 65 23.
Szkoda, że dopiero teraz trafiłem na waszą stronkę. Tyle ciekawych zabytków jak również kawał dobrej historii, w jednym miejscu. Jako metaloplastyk interesuje mnie tematyka średniowieczna, więc tak czy inaczej stronę będę odwiedzał regularnie. Pozdrowienia z mazur, Jacek.
Dziękujemy za słowa uznania, mam nadzieję, że kiedyś uda nam się zahaczyć również o Mazury. A średniowiecze też jest moją ulubioną epoką w historii 🙂
Pozdrawiam
Dariusz Wojciechowski