14,9 km
Sadowice – 1,2 km – Sadków – 3,6 km – Strzeganowice – 2,5 km – Bliż – 2,3 km – Pietrzykowice – 1,6 km – Rybnica – 2,6 km – Sadków – 1,2 km – Sadowice
Dojazd – stacja Sadowice Wrocławskie na linii Wrocław – Wałbrzych – Jelenia Góra
Trasa prowadzi przez rolnicze tereny Równiny Wrocławskiej z jednym widokowym wzgórzem. Teren otwarty, nawierzchnia mieszana – głównie drogi szutrowe i bite z dłuższymi odcinkami dróg asfaltowych. Początek i koniec pętli na przystanku kolejowym Sadowice Wrocławskie.
Trasa zaczyna się na przystanku kolejowym Sadowice Wrocławskie.
Przystanek Sadowice Wrocławskie położony jest na linii Wrocław – Jelenia Góra, zbudowanej na odcinku do Świebodzic w 1843 r. przez Kolej Wrocławską – Świdnicko – Świebodzicką, jako drugie połączenie na ziemiach polskich. Pod koniec XIX w. linia otrzymała drugi tor, w 1928 r. odcinek do Jaworzyny Śl. zelektryfikowano. W 1945 r. trakcję elektryczną rozebrały wojska radzieckie, linię ponownie zelektryfikowano w latach 1965-66. Sam przystanek powstał dopiero w 1901 r. i z tego okresu pochodzi budynek dworcowy, niestety opuszczony i chylący się ku ruinie.
Z przystanku jedziemy ścieżką rowerową na ul. Kolejowej do zabudowań Sadkowa.
Sadków wzmiankowany był w 1279 r. w dokumencie ks. wrocławskiego Henryka IV Probusa. W latach 1714-1945 majątek należał do rodu von Rothkirch. W ostatnich latach w północnej części wsi powstały nowe osiedla mieszkalne.
Docieramy do ruchliwej szosy Kąty Wrocławskie – Wrocław (ul. Wrocławska), przy której stoi dawna gospoda zur Hoffnung (pod Nadzieją, nr 2). Skręcamy w boczną ul. Sadową, mijamy stadninę koni Stajnia Sadków, za spichlerzem znajduje się otoczony murem pałac.
Pierwotny renesansowy dwór nawodny wzniesiony dla Szymona von Haniwaldt ok. 1594 r. został zniszczony w pożarze w 1739 r. Obecny barokowy pałac fundacji Hioba Heinricha von Rothkirch z lat 1739-44, przebudował pod koniec XVIII w. Rudolf Hildebrandt von Rothkirch na klasycystyczny. Kolejnej przebudowy dokonał w 1894-95 r. Oscar Siegfried Siegesmund von Rothkirch, dodając neorenesansowe szczyty i otaczając rezydencję parkiem. Po 1945 r. ulokowano tu PGR, od 1995 r. dzierżawiony jest przez prywatną spółkę rolną, obecnie obiekt jest opuszczony. Zachował się barokowy portal z herbami rodów von Rothkirch i von Heugel. Obok stoi klasycystyczna oficyna zwana Zameczkiem z końca XVIII w. oraz zabudowania folwarczne z 2. poł. XIX i pocz. XX w. (oficyny mieszkalne, stajnia z 1785 r., obora, stodoła).
Nieco dalej znajduje się klasycystyczne mauzoleum zbudowane w 1792 r. dla Christopha Karla Sigismunda von Rothkirch. Ma plan koła z hełmem zakończonym sterczyną w formie urny. Na ścianie północnej znajduje się marmurowa płyta z inskrypcją ku czci zmarłego.
Docieramy do kościoła.
Kościół św. Jadwigi wzmiankowano w 1318 r., w XVI w. został przejęty przez protestantów, którzy w 1615 r. wznieśli nową budowlę, zwróconą katolikom w 1653 roku. W 1994 r. świątynia uległa pożarowi, w którym zniszczone zostały barokowe malowidła na stropie i drewniana dzwonnica, którą odbudowano jako murowaną.
Skręcamy w ul. Kościelną i Stawową, przy której stoi osiedle dla pracowników folwarcznych z 1927 roku. Jedziemy betonową drogą skrajem rozległej farmy, drogą bitą opuszczamy Sadków. Przy wzgórzu Dzwonek z wyrobiskiem piaskowni przekraczamy zarośniętym wiaduktem autostradę A4 Wrocław – Legnica. Drogą gruntową docieramy do szosy z Sośnicy, którą kierujemy się do Strzeganowic.
Strzeganowice wzmiankowane były już w 1155 r. jako własność biskupstwa wrocławskiego. Od 1352 r. wieś należała do wrocławskiej kapituły, po sekularyzacji w 1810 r. przeszła w ręce prywatne, od 1888 r. należała do rodziny Naehrich posiadającej cukrownię w Pustkowie Żurawskim.
Za boiskiem znajduje się dawny browar (nr 1) z pocz. XX w., po 1945 r. przekształcony na gorzelnię, funkcjonującą do lat 80. XX wieku. W centrum wsi docieramy do kościoła.
Gotycki kościół św. Stanisława z XIV w. był przebudowany na pocz. XVI w. i ponownie w latach 1794-96, kiedy powstała nowa nawa, dach i południowa kruchta. Ostatnich przeróbek dokonano w 1854 roku. Jednonawowa świątynia posiada węższe prezbiterium. We wnętrzu zachowało się neobarokowe i historyzujące wyposażenie z 3. ćwierci XIX w. Obok kościoła stoi pomnik mieszkańców poległych w czasie 1. wojny światowej.
Przy kościele skręcamy w boczną ulicę, która przechodzi w drogę szutrową. Podjeżdżamy na widokowe wzgórze 155 m, opuszczając Strzeganowice. Zjeżdżamy do kolejnego wiaduktu nad autostradą A4, następnie skręcamy w drogę bitą, którą docieramy do małej wsi Bliż.
Bliż wzmiankowany był w 1245 r., do sekularyzacji w 1810 r. należał do biskupstwa wrocławskiego. Od lat 90. XIX w. do 1945 r. właścicielami była rodzina von Johnstonów z Zabrodzia, uprawiano tu buraki cukrowe dla Cukrowni Pietrzykowice.
Szutrową ul. Słoneczną docieramy do szosy z Biskupic Podgórnych, którą docieramy do folwarku z pałacem.
Eklektyczny pałac pochodzi z XIX/XX w., obecnie został częściowo odremontowany przez mieszkańców. Wokół rozciąga się folwark i park angielski z tego samego okresu.
Skręcamy w szutrową ul. Pałacową, następnie drogą bitą skrajem parku pałacowego opuszczamy Bliż. Przecinamy zagajnik, następnie jedziemy wzdłuż strugi przez kompleks przemysłowy na skraju Pietrzykowic (ul. Przemysłowa).
Pietrzykowice wzmiankowane były w 1264 r., kiedy wieś została lokowana na prawie średzkim. Od XVII w. do 1937 r. była znana pod nazwą Polnisch Peterwitz. Do sekularyzacji w 1810 r. była podzielona na dwie części, należące do wrocławskich dominikanek i klarysek. Później majątek przejęła rodzina von Johnstonów z Sadowic. W końcu XIX w. powstała cukrownia należąca do rodziny Gimmlerów.
Docieramy do szosy z węzła autostradowego Pietrzykowice (ul. Fabryczna).
Można tu podjechać 200 m w prawo do pozostałości cukrowni. Zakład powstał w końcu XIX w. i należał do rodziny Gimmlerów, ok. 1930 r. gruntownie go przebudowano. Po wojnie funkcjonował do 90. XX w. jako Zakład Przetwórstwa Owocowo-Warzywnego. Obecnie pozostały po nim trzy budynki, a na terenach pocukrowniczych powstała strefa przemysłowo-usługowa.
Mijamy kapliczkę i przekraczamy potok Kasina, wkraczając do właściwej wsi.
Po lewej znajduje się folwark z położonym za nim zrewitalizowanym parkiem, zaś po prawej neorenesansowa willa fabrykanta Gimmlera (nr 3) z 2. poł. XIX w. z kolejnym kompleksem folwarcznym.
Docieramy do głównej szosy Kąty Wrocławskie – Wrocław (ul. Główna).
Na rozdrożu stoi dawny pomnik poległych w I wojnie światowej, przerobiony po 1945 r. na pomnik grunwaldzki z dwoma mieczami.
Jedziemy dalej ul. Główną, pod nr 7 stoi dawna gospoda Gelke, w której ulokowano świetlicę wiejską. Skręcamy w ul. Smolecką i następnie Radarową opuszczając Pietrzykowice. Podjeżdżamy na niewielkie wzgórze Piaszczysta, na którym ulokowała się wojskowa stacja radarowa. Przed nami Rybnica.
Rybnica wzmiankowana była w 1288 r. i do sekularyzacji w 1810 r. należała do wrocławskiej kapituły katedralnej. W 1863 r. majątek kupiła rodzina Hielschnerów, która uprawiała tu buraki cukrowe dla pobliskiej Cukrowni Pietrzykowice.
Przy nieistniejącej już zagrodzie na rogatkach wsi znajduje się kapliczka słupowa z 1. poł. XIX w., zaś w centrum – pałac.
Pałac z czterokondygnacyjną wieżą powstał ok. 1860 r. w stylu neogotyku angielskiego, rozbudowano go w XIX/XX wieku. Obecnie służy celom mieszkalnym, naprzeciwko ulokowano folwark.
Za kolejną kapliczką opuszczamy Rybnicę.
Szutrową drogą docieramy do kolejnej szutrówki ze Smolca i malowniczym odcinkiem przez pola osiągamy ponownie Sadków. Ul. Szkolną mijamy Zespół Szkolno-Przedszkolny, a za przecięciem głównej ul. Wrocławskiej – zabytkową stodołę. Ul. Kościelną wracamy do kościoła, skąd tą samą drogą, co na początku trasy można wrócić na przystanek Sadowice Wrocławskie.
