35,6 km, 9 h
Sobótka – 3,5 km – Rogów Sobócki – 2,6 km – Michałowice – 1,4 km – Stary Zamek – 2,6 km – Kryształowice – 1,7 km – Siedlakowice – 2,5 km – Zachowice – 4,2 km – Krobielowice – 4,4 km – Różaniec – 3,0 km – Sadków – 4,6 km – Smolec – 5,2 km – Wrocław Muchobór Wielki
Dojazd – stacja Sobótka na linii Wrocław – Świdnica, stacja Smolec na linii Wrocław – Wałbrzych – Jelenia Góra, Wrocław Muchobór Wielki – komunikacja miejska
Trasa przebiega przez rolniczy teren Równiny Wrocławskiej, kilkukrotnie przekraczając dolinę Czarnej Wody. Nawierzchnia zróżnicowana – drogi asfaltowe z dłuższymi odcinkami dróg szutrowych, bitych i gruntowych. Trasa nadaje się także dla rowerzystów.
Trasa zaczyna się na przystanku kolejowym Sobótka.
Przystanek Sobótka położony jest na linii Wrocław – Świdnica, otwartej przez koleje pruskie w 1884 r. na odcinku do Pustkowa Żurawskiego, rok później przedłużonej do Sobótki Zachodniej, a w 1898 r. do Świdnicy. Linia w 2000 r. została zamknięta dla ruchu pasażerskiego, kursowały tędy pociągi towarowe do kamieniołomów w Sobótce Zachodniej. W 2022 r. po remoncie ponownie otwarto połączenia pasażerskie.
W Sobótce niegdyś znajdowała się stacja z dwoma rampami towarowymi, obecnie zredukowana do jednego toru z peronem i wiatą. Pierwotnie skromny dworzec z 1885 r. został rozbudowany ok. 1910 r. o bogato zdobioną część wschodnią.
Idziemy ul. Stacyjną obok dwóch pomnikowych dębów, następnie ul. Tartaczną koło Centrum Drewna docieramy do głównej ul. Wrocławskiej, którą biegnie szosa do Wrocławia. Wzdłuż ulicy aż do Rogowa Sobockiego prowadzi chodnik. Schodzimy skłonem dawnej Lammel-Berg (Jagnięca Góra) do doliny Czarnej Wody. Przekraczamy rzekę opuszczając teren miasta Sobótka. Po chwili docieramy do zabudowań Rogowa Sobóckiego (ul. Wrocławska).
Rogów Sobócki składał się pierwotnie z dwóch części – południowej Rogau i północnej Rosenau, połączonych w 1700 roku.
Idziemy przez właściwy Rogów (Rogau), po chwili po prawej widać folwark, za którym znajdują się pozostałości pałacu.
Renesansowy dwór obronny zbudowany przez Fryderyka von Gellhorna ok. 1572 r. został przebudowany na barokowy pałac ok. 1650 r. i ponownie w latach 1760-80. Niestety obiekt został zrujnowany w 1945 r. i rozebrany w latach 70. XX wieku. Zachowała się oficyna z 1. poł. XIX w., brama z 1801 r. i prowadząca do dworu aleja dębowa. Po drugiej stronie szosy znajduje się folwark Scheunenhof (Stodolny Dwór).
Docieramy do kościoła.
Kościół św. Jana Chrzciciela wzmiankowano w 1307 r., obecna gotycka budowla pochodzi z XV w., wieża powstała na pocz. XVI wieku. Po przejęciu przez protestantów został rozbudowany w latach 1570-94. Po zniszczeniu w pożarze w 1647 r. w czasie wojny 30-letniej został wyremontowany w latach 1648-53 i zwrócony katolikom. Ok. 1700 r. powstała barokowa kaplica. Kościół uległ poważnym zniszczeniom w 1945 r., został wyremontowany w latach 1961-69, nie odtworzono jednak hełmu wieży.
Jednonawowa świątynia bez wydzielonego prezbiterium posiada od zachodu kamienną wieżę. Nad wejściem umieszczono głowę patrona – św. Jana Chrzciciela, a w murze okalającym kościół – trzy łacińskie krzyże kamienne i kulę armatnią. Wewnątrz zachowało się barokowe wyposażenie i renesansowe epitafia.
Idziemy dalej ul. Wrocławską obok dawnej poczty z 1909 r. (nr 77, obecnie ośrodek zdrowia). W przerwie zabudowy zaczyna się druga historyczna część wsi (Rosenau). Naprzeciwko popularnej piekarni stoi rzadko spotykany we wsiach pręgierz.
Pręgierz z 1555 r. ma formę piaskowcowego słupa o ok. 5 m wysokości z dwoma żelaznymi kółkami, którymi przywiązywano skazańców i słabo widocznymi rytami dwóch większych i dwóch mniejszych mieczy. Obok stoi maltański krzyż kamienny z utrąconym ramieniem.
Na pobliskim skrzyżowaniu z ul. Szkolną stał kościół ewangelicki z lat 1794-95 z wieżą z poł. XIX w., zniszczony w 1945 roku. W marcu 1813 r. pastor Peters błogosławił w nim pierwszych żołnierzy Freikorpsu von Lützowa, wyruszających na narodowowyzwoleńczą wojnę z Napoleonem. Od kolorów ich mundurów (czarny materiał z czerwonymi wypustkami i złotymi guzikami) pochodzą przyjęte w 1918 r. barwy flagi demokratycznych Niemiec. Za dawną owczarnią na skrzyżowaniu z ul. Polną zachowała się klasycystyczna brama cmentarza ewangelickiego, założonego w 1810 r. przez Johanne Ernestine von Schickfuss. Na łukowej bramie znajduje się napis „Ja jestem zmartwychwstaniem i życiem – mówi Pan”. 230 m w lewo ul. Polną i później w prawo można dojść do postawionego w 2011 r. pomnika poświęconego nekropolii.
Idziemy dalej ul. Wrocławską, mijamy krzyż i prowadzącą do przystanku kolejowego ul. Dworcową (możliwość skrócenia trasy). Za znaną pizzerią, a przed przejazdem kolejowym skręcamy w szutrową ul. Pogodną, następnie drogą gruntową opuszczamy Rogów Sobócki. Idziemy przez pola i niewielkie wzgórze 162 m z widokiem na Masyw Ślęży.
Docieramy do zabudowań Michałowic. Szutrową ul. Sezamkową docieramy do szosy prowadzącej do drogi Sobótka – Wrocław (ul. Mirosławicka), na skrzyżowaniu zachował się dawny drogowskaz. Idziemy przez wieś mijając boisko i krzyż, na skrzyżowaniu z ul. Długą stoi okazała zagroda, za którą rośnie pomnikowy dąb. Opuszczamy Michałowice i przekraczamy starym mostem Czarną Wodę. Przed nami przysiółek Kwieciszów, gdzie idziemy ul. Centralną. Po prawej znajdował się pałac z 2. poł. XIX w., zniszczony w 1945 r., zachował się położony dalej folwark.
Docieramy do początku wsi Stary Zamek.
Koło boiska warto podejść 200 m szutrową ulicą w prawo do cennego kościoła.
Bardzo cenny późnoromańsko-gotycki kościół św. Stanisława pochodzi z lat ok. 1255-60 i jest jedną z najstarszych świątyń w okolicach Wrocławia. W 2. poł. XVI w. został przejęty przez ewangelików, zwrócono go katolikom w 1672 roku. Został przebudowany w 1714 r., a kruchta pochodzi z 1846 roku. Jednonawowa świątynia posiada kwadratową wieżę o wys. 30 m. W kruchcie znajduje się bogato zdobiony portal z rzeźbami XII-wiecznych lwów ślężańskich i dwustronnym tympanonem. Przedstawia on na awersie Marię z Dzieciątkiem i św. Stanisława. Na rewersie od strony wnętrza kościoła umieszczono gloryfikację świętego, którego szczątki cudownie się zrosły (strzegą je orły), zapowiadając przyszłe zjednoczenie Polski. Jest to pierwsze w Polsce przedstawienie kanonizowanego w 1253 r. św. Stanisława. W zachodnim narożu zakrystii umieszczono głaz ze znakiem „X”.
Świątynię wzniesiono z łamanego kamienia – miejscowego gabra i granitu. Prezbiterium nakryte jest sklepieniem krzyżowo-żebrowym. Wewnątrz zachowało się gotyckie sakramentarium, część ołtarza z 1500 r. oraz dwie rzeźby św. Wacława i Stanisława z 1495 roku. Z czasów renesansu pochodzi chrzcielnica z pocz. XVII w., płyty nagrobne i epitafia oraz wywód heraldyczny rodziny von Senitz z zespołem 32 malowanych tarcz herbowych z ok. 1600 roku. Pozostałe wyposażenie jest barokowe – ołtarz główny z 1714 r. z obrazem św. Stanisława i ambona z rzeźbami czterech ewangelistów.
Koło boiska skręcamy w drogę szutrową, którą opuszczamy Stary Zamek. Idziemy przez pola dłuższym monotonnym odcinkiem, po prawej widać wzgórze Podlesie (167 m). Przekraczamy linię kolejową Wrocław – Sobótka.
Docieramy do zabudowań Kryształowic, przecinamy szosę Mirosławice – Olbrachtowice i idziemy ul. Leśną przez wieś. Mijamy krzyż i dawną gospodę Schaffer (nr 14). Po lewej widać staw i folwark ze spichlerzem, w jednym z budynków ulokowano świetlicę wiejską. Skręcamy razem z szosą w ul. Brzozową i opuszczamy Kryształowice.
Idziemy przez pas lasów liściastych porastających dolinę Czarnej Wody i przekraczamy rzekę, za mostem rośnie pomnikowy dąb.
Po chwili docieramy do boiska w Siedlakowicach. Idziemy ul. Piłkarską obok tartaku i przecinamy ruchliwą szosę Wrocław – Świdnica, na skrzyżowaniu stoi dawna gospoda Hubertushof (ul. Świdnicka 3).
Po lewej stoi dwór z wieżą od zachodu, przebudowany na pocz. XX wieku. Za dworem znajduje się folwark.
Idziemy ul. Gwarną obok dawnej szkoły z pocz. XX w. (nr 5) i docieramy do kościoła.
Niepozorny kościół MB Bolesnej i św. Anny wzmiankowany w 1318 r. został zniszczony w czasie wojny 30-letniej w XVII wieku. Na jego miejscu w 1773 r. postawiono kaplicę, przebudowaną w 1886 r., do której w 1932 r. dobudowano zakrystię i wieżę, tworząc obecny bezstylowy kościół. Wewnątrz znajduje się neogotyckie wyposażenie. W ołtarzu umieszczono obraz św. Anny Samotrzeciej z XVIII w. przywieziony przez przesiedleńców z z nieistniejącego kościoła w Tłumaczu na obecnej Ukrainie. Za kościołem znajduje się kolejny folwark z rządcówką.
Opuszczamy Siedlakowice i podchodzimy szosą na Szubieniczne Wzgórze (187 m), gdzie wkraczamy w granice gminy Kąty Wrocławskie.
Wzgórze wyraźnie dominuje w panoramie płaskiej Równiny Wrocławskiej, a jego nazwa pochodzi od znajdującej się tu niegdyś średniowiecznej szubienicy. Połowa wzgórza została zajęta przez dużą kopalnię kruszywa. Z kulminacji roztacza się rozległy widok na pasma Sudetów.
Schodzimy do widocznych z daleka Zachowic.
Zachowice wzmiankowane były w 1217 r. jako darowizna dla biskupstwa wrocławskiego. W XVIII w. należała do barona von Stillfrieda, na pocz. XIX w. kupiła ją rodzina von Zedlitz, która ustanowiła tu w 1838 r. fundację dla pochodzących z niej panien.
Ul. Słoneczną obok szkoły podstawowej docieramy do kościoła.
Kościół Wniebowzięcia NMP istniał już w 1217 r., obecna gotycka budowla pochodzi prawdopodobnie z 1514 roku. W 1891 r. drewnianą wieżę zastąpiono murowaną i zbudowano południową kaplicę. Jednonawowa światynia posiada trójbocznie zamknięte prezbiterium nakryte sklepieniem krzyżowym. Wewnątrz znajduje się neogotycki ołtarz główny z 1899 r. i dwa boczne z 1893 r., poza tym zachowały się elementy barokowe i rokokowe – XVIII-wieczne rzeźby przy ołtarzu głównym i płaskorzeźby na ambonie. Na otaczającym świątynię cmentarzu znajdują się przeniesione z wnętrza renesansowe płyty nagrobne rodziny von Seidlitz z lat 1578-1612, częściowo przedstawiające zmarłe w młodym wieku dzieci oraz mauzoleum rodziny Brauer.
Za kościołem mijamy folwark z remizą. Przecinamy szosę Czerńczyce – Gniechowice, na skrzyżowaniu stoi dawna gospoda Langnera, w której ulokowano świetlicę wiejską. Idziemy dalej boczną ul. Słoneczną, obok kapliczki i krzyża.
Opuszczamy Zachowice, kierując się drogą gruntową przez zasypane wyrobisko dawnej żwirowni i schodzimy do doliny Czarnej Wody. Po chwili wkraczamy w las, gdzie skręcamy wzdłuż wału i następnie ponownie w błotnistą ścieżkę, która przechodzi w drogę bitą. Docieramy do szutrówki, którą idziemy przez łąkę z polem golfowym i kompleksem stawów z łowiskiem do Krobielowic.
Krobielowice położone są przy szosie Kąty Wrocławskie – Oława. Wieś wzmiankowana była w 1231 r., w 1417 r. kupili ją wrocławscy norbertanie, w których władaniu pozostała do sekularyzacji w 1810 r. W 1814 r. król pruski Fryderyk Wilhelm III darował majątek poklasztorny naczelnemu wodzowi wojsk pruskich, pogromcy Napoleona, feldmarszałkowi Gebhardowi Leberechtowi von Blücherowi, który zmarł tutaj w 1819 r. Wieś pozostała w rękach von Blücherów do 1945 r.
Za stawami warto skręcić w uliczkę prowadzącą do pałacu, wjazd do niego zaczyna się przy krzyżu z malowaną na blasze figurą Chrystusa.
Pierwotnie znajdowała się tu gotycka wieża mieszkalna, wzmiankowana w 1349 roku. W latach 1570-80 norbertanie postawili tu renesansowy dwór (obecne skrzydło północno-zachodnie), w którym mieścił się klasztorny zarząd dóbr. Generalnej rozbudowy na okazały pałac dokonał w latach 1699-1704 opat Karl Keller. Powstały wtedy kolejne trzy skrzydła i dziedziniec z krużgankami. W pałacu ostatnie lata życia spędził feldmarszałek von Blücher, który zmarł tu w 1819 roku. Później obiekt udostępniano zwiedzającym, pokazując pamiątki z czasów wojen napoleońskich. W 1878 r. dodano trzy eklektyczne narożne wieże z hełmami, taras południowy i werandę z arkadami. Wtedy też powstała wieża bramna od strony wsi i folwark. Po 1945 r. pałac został przeznaczony na cele mieszkalne, niestety w latach 70. XX w. popadł w ruinę. W latach 1992-95 został kupiony i wyremontowany przez polsko-nowozelandzką spółkę, prowadzoną przez potomka angielskiej części rodziny marszałka Blüchera – Chrisa Vaile. Obecnie mieści się tu hotel z centrum konferencyjnym, polem golfowym i stawami.
W starszej części zachował się renesansowy portal z datą 1580 i herbem opata norbertanów Scultetusa. Przed pałacem ustawiono armatę. Obok znajduje się przerobiony częściowo na cele hotelowe folwark z oficyną mieszkalną i oborą z 1878 r. z charakterystycznymi szczytami schodkowymi.
Wracamy na szlak, boczną ulicą przekraczamy stalowym mostem Czarną Wodę.
Stoi przy nim opuszczona wieża bramna krobielowickiego pałacu z 1878 r., z przeniesionym z pałacu renesansowym portalem. Naprzeciwko pod numerem 13 znajduje się dom mieszkalny pracowników folwarku.
Mijamy folwark i docieramy do ruchliwej szosy Oława – Kąty Wrocławskie (zalecana ostrożność).
Na głównym skrzyżowaniu stoi dawna gospoda Marschall Vorwärts (Marszałek Naprzód, nr 1), pod tym zawołaniem znany był von Blücher, gdyż często go używał prowadząc żołnierzy do boju.
Opuszczamy Krobielowice, idziemy szosą wzdłuż biegu Czarnej Wody do mauzoleum feldmarszałka Blüchera.
Feldmarszałek Gebhard Leberecht von Blücher (1742-1819) był znanym wodzem armii pruskiej z czasów wojen napoleońskim. Mimo, że kilka bitew przegrał odegrał ważną rolę w bataliach pod Lipskiem (1813) i Waterloo (1815), gdzie Napoleona pokonano.
Mauzoleum zbudował w latach 1846-53 von Rauch na wzór rzymskiej budowli z Tivoli. Odsłonięcie mauzoleum 28.04.1853 r. zaszczycił swoją obecnością sam król pruski Fryderyk Wilhelm IV, zostało ono sfinansowano dużej mierze ze składek weteranów wojen napoleońskich. Ma postać rotundy z granitowych ciosów pochodzących z kamieniołomów pod Ślężą. Nad wejściem umieszczono marmurowe popiersie Blüchera dłuta Henryka Berges, feldmarszałka przedstawiono jako Herkulesa okrytego lwią skórą.
Dłuższym odcinkiem szosą docieramy do lasu porastającego skłon wzgórza Wierzchowiska (162 m). Za wyrobiskami dawnej cegielni skręcamy w drogę gruntową prowadzącą skrajem lasu, następnie ścieżką do kolejnej drogi, która wije się na zboczu. Po chwili docieramy do betonowej drogi, którą schodzimy obok cegielni z 1925 r. do szosy z Sośnicy.
Idziemy północnym podnóżem wzgórza Wierzchowiska, po chwili skręcamy w boczną ulicę, prowadzącą do folwarku Różaniec z krzyżem. Skręcamy w drogę gruntową, którą docieramy do ścieżki, prowadzącej na wiadukt nad autostradą A4 Wrocław – Legnica. Za wiaduktem znajduje się wzgórze Dzwonek w wyrobiskiem piaskowni. Idziemy drogą bitą do betonówki przy kombinacie rolnym w Sadkowie.
Sadków wzmiankowany był w 1279 r. w dokumencie ks. wrocławskiego Henryka IV Probusa. W latach 1714-1945 majątek należał do rodu von Rothkirch. W ostatnich latach w północnej części wsi powstały nowe osiedla mieszkalne.
Idziemy ul. Stawową obok osiedla dla pracowników folwarcznych z 1927 r. i docieramy do kościoła.
Kościół św. Jadwigi wzmiankowano w 1318 r., w XVI w. został przejęty przez protestantów, którzy w 1615 r. wznieśli nową budowlę, zwróconą katolikom w 1653 roku. W 1994 r. świątynia uległa pożarowi, w którym zniszczone zostały barokowe malowidła na stropie i drewniana dzwonnica, którą odbudowano jako murowaną.
Za kościołem znajduje się brama pałacu.
Pierwotny renesansowy dwór nawodny wzniesiony dla Szymona von Haniwaldt ok. 1594 r. został zniszczony w pożarze w 1739 r. Obecny barokowy pałac fundacji Hioba Heinricha von Rothkirch z lat 1739-44, przebudował pod koniec XVIII w. Rudolf Hildebrandt von Rothkirch na klasycystyczny. Kolejnej przebudowy dokonał w 1894-95 r. Oscar Siegfried Siegesmund von Rothkirch, dodając neorenesansowe szczyty i otaczając rezydencję parkiem. Po 1945 r. ulokowano tu PGR, od 1995 r. dzierżawiony jest przez prywatną spółkę rolną, obecnie obiekt jest opuszczony. Zachował się barokowy portal z herbami rodów von Rothkirch i von Heugel. Obok stoi klasycystyczna oficyna zwana Zameczkiem z końca XVIII w. oraz zabudowania folwarczne z 2. poł. XIX i pocz. XX w. (oficyny mieszkalne, stajnia z 1785 r., obora, stodoła).
Spod kościoła idziemy ul. Kościelną, warto podejść 60 m w lewo ul. Sadową do mauzoleum.
Klasycystyczne mauzoleum zbudowane zostało w 1792 r. dla Christopha Karla Sigismunda von Rothkirch. Ma plan koła z hełmem zakończonym sterczyną w formie urny. Na ścianie północnej znajduje się marmurowa płyta z inskrypcją ku czci zmarłego.
Mijamy stodołę folwarczną i przecinamy ruchliwą szosę Kąty Wrocławskie – Wrocław. Idziemy ul. Szkolną obok nowego zespołu szkolno-przedszkolnego i opuszczamy Sadków.
Idziemy dłuższy czas drogą szutrową przez pola, jeszcze w poł. XIX w. biegł nią główny trakt z Wrocławia do Kątów Wrocławskich. Mijamy skrzyżowanie z drogą do pobliskiej Rybnicy i nieco węższą drogą szutrową docieramy do domu dróżnika z pocz. XX w. i przejazdu na linii Wrocław – Wałbrzych. Idziemy równolegle do torów i wkraczamy w zagajnik na skraju Smolca.
Smolec to bardzo duża wieś (6500 mieszkańców) powstała dzięki połączeniu osad: polskiej (Smolec Mały) i niemieckiej (Smolec Wielki), wzmiankowana była w 1323 roku. W 1523 r. własność rodu von Sauerma-Uthmannsche, od 1616 r. obie wsie należały do Gottfrieda von Uthmanna. Baron von Wallenberg- Pachaly po 1844 r. połączył obie części wsi. W 1843 r. doprowadzono linię kolejową Wrocław – Świebodzice, założono cukrownię, fabrykę superfosforatu (1862), porcelany (1895) i chemiczną (1903). Obecnie wieś bardzo się rozbudowała, w kierunku Wrocławia powstał kompleks nowych osiedli.
W zagajniku można podejść 70 m w lewo do stawu, znajdującego się w wyrobisku dawnej cegielni. Na przeciwległym brzegu stoi Villa Stern z 1931 roku.
Osiągamy zabudowania Smolca. Idziemy ul. Ogrodową, przy jej końcu znajduje się dawna szkoła katolicka z 1895 r. (nr 4) i Villa Riediger (ul. Główna 31). Docieramy do ul. Głównej, koło dawnej restauracji Mindnera, obecnie świetlicy wiejskiej.
Można tu podejść 110 m w prawo ul. Dworcową do stacji Smolec, skracając trasę. Mijamy kilka kamienic typu miejskiego, Villę Hielscher (nr 3, obecnie weterynarz) i Villę Hermann (nr 5) oraz budynek poczty z pocz. XX wieku.
Stacja Smolec położona jest na linii Wrocław – Jelenia Góra, zbudowanej na odcinku do Świebodzic w 1843 r. przez Kolej Wrocławską – Świdnicko – Świebodzicką, jako drugie połączenie na ziemiach polskich. Pod koniec XIX w. linia otrzymała drugi tor, w 1928 r. odcinek do Jaworzyny Śl. zelektryfikowano. W 1945 r. trakcję elektryczną rozebrały wojska radzieckie, linię ponownie zelektryfikowano w latach 1965-66.
Stacja posiadała 2 tory boczne, zlikwidowane po 1990 r., kiedy zredukowano ją do roli przystanku. Przed 1945 r. biegła z niej bocznica do cukrowni, znajdującej się na miejscu obecnych zakładów Iglotex na ul. Lipowej. Magazyn towarowy wyburzono w 2008 roku. Pierwotny dworzec znajdował się przy przejeździe na ul. Polnej, obecny powstał ok. 1869 r., w latach 2020-21 gruntownie go wyremontowano. We wnętrzu mieści się komisariat policji i gminne biuro obsługi klienta, dawny szalet i budynek gospodarczy przebudowano na wiatę rowerową.
Na kolejnym skrzyżowaniu warto podejść 280 m w lewo ul. Kościelną do kościoła, mijając budynek dawnej szkoły ewangelickiej z 1914 r. (nr 2) z pomnikowym dębem, wchodzący w skład kompleksu nowego Zespołu Szkolno-Przedszkolnego.
Kościół Narodzenia NMP wzmiankowany był w 1323 roku. Obecna neobarokowa świątynia została zbudowana przez ewangelików z fundacji Wallenberg-Pachalych w latach 1905-08 wg projektu Ericha Graua. Halowa budowla posiada wieżę nakrytą cebulastym hełmem, na której umieszczono płaskorzeźbę Zesłanie Ducha Świętego. Wewnątrz znajduje się wyposażenie z XX w. i barokowy konfesjonał. Obok stoi plebania z 1910 r.
Schodzimy z ul. Głównej na ul. Chłopską koło dawnego folwarku. Na skrzyżowaniu z ul. Lipową warto podejść 140 m w lewo do ruin zamku.
Obiekt wzmiankowano w 1357 r. jako dwór, w 1523 r. przebudowano go na renesansowy nawodny zamek, a w XVIII w. zbudowano skrzydło zachodnie. Całość przebudowała w latach 1850-55 w stylu neogotyckim rodzina Wallenberg-Pachalych z Wrocławia na swoją pozamiejską rezydencję, powstało wtedy skrzydło północne. Uszkodzony w 1945 r. zamek po wojnie popadł w całkowitą ruinę. W ostatnich latach rozpoczęto prace remontowe. Budowla otoczona jest fosą, posiada dominującą nad całością pięciokondygnacyjną wieżę, obok zachował się park krajobrazowy.
Idziemy dalej ul. Chłopską, mijając skrzyżowanie z szosę do Mokronosu Dolnego. Wkraczamy w nową część Smolca i mijamy nowe osiedla mieszkaniowe, częściowo domków jednorodzinnych, częściowo deweloperskich bloków.
Po długim odcinku prostej drogi docieramy do zbiegu z szosą z Krzeptowa, gdzie znajduje się pomnik 700-lecia wsi. Ścieżką rowerową wzdłuż ul. Chłopskiej opuszczamy Smolec, podchodząc lekko na Karnczą Górę (128 m).
Na wzniesieniu znajdowała się wieś o tej samej nazwie wzmiankowana już w 1155 roku. Należała do kapituły katedralnej we Wrocławiu, a po sekularyzacji w 1810 r. weszła w skład dóbr państwowych. W 1887 r. mieszkało tu 245 osób, istniał pałac, dwór wolnego sołectwa i gorzelnia. Zabudowania wsi zostały zniszczone w 1945 r. i już ich nie odbudowano w związku z powiększeniem wojskowego lotniska na Strachowicach.
Przy płocie lotniska na szczycie wzniesienia stoją dwa granitowe krzyże kamienne.
Podobno w 1514 r. Jan z Kętrznik ograbił i zabił tu dwóch kupców czeskich. Dwa granitowe krzyże kamienne mają 1,6 m i 1,9 m wysokości, oba są uszkodzone. Zaginione krzyże odnaleziono przypadkowo w 1994 r., w 2011 r. poddane zostały renowacji.
W 1474 r. w miejscu tym doszło do spotkania króla Polski Kazimierza IV Jagiellończyka, jego syna i króla Czech – Władysława Jagiellończyka oraz króla Węgier – Macieja Korwina. Zawarto wtedy rozejm podczas walk o tron czeski, w ramach kompromisu Czechy pozostały przy Władysławie Jagiellończyku, a Morawy, Śląsk i Łużyce przy Macieju Korwinie. Stan taki utrzymał się do śmierci króla węgierskiego w 1490 roku.
Wkraczamy w granice Wrocławia, na rondzie kończy się ścieżka rowerowa. Idziemy ul. Żwirki i Wigury Zachodnią, przecinamy odbudowywaną bocznicę kolejową do jednostki wojskowej przy lotnisku na Strachowicach i przechodzimy pod wiaduktem Autostradowej Obwodnicy Wrocławia. Docieramy do zabudowań osiedla Muchobór Wielki, idziemy ul. Gagarina przez nowe osiedla do ul. Rakietowej. Na skrzyżowaniu z ul. Samborską (nr 28) stoi Villa Hampel z 1892 roku. Przekraczamy potok Kasina i docieramy do ronda Chamcówny, gdzie kończy się nasza trasa, obok stoi kościół.
Kościół św. Michała Archanioła wzmiankowany był w 1347 r., obecny gotycki wzniesiono w XV w. i przebudowano ok. 1570 roku. W latach 1912-15 został znacznie rozbudowany, do małego gotyckiego kościółka dostawiono poprzecznie duży budynek neogotycki, co stanowi rzadko spotykane rozwiązanie. Nawa starego kościoła jest sklepiona krzyżowo i wsparta na skręconym filarze. Wewnątrz znajdują się gotyckie malowidła ścienne z ok. 1470 r. i kwatera ołtarza z Ostatnią Wieczerzą. Pod okapem na zewnątrz biegnie sgraffitowy fryz z pocz. XVII wieku. Na przykościelnym cmentarzu znajduje się kaplica z końca XIX wieku.
